அன்பு என்னும் அடிமை சாசனம் !

கத்தியின் முனையைவிட கூர்மையானது அன்பு என்னும் உணர்வுக் கருவி. நாம் ஒருவர் மீது அன்பு செலுத்துவதற்கு பல காரணங்கள் கூட இருக்கும். காரணமில்லாமல் அன்பு இருக்கவே முடியாது. காரணமில்லாமல் இருக்கும் அன்புக்குப் பெயர் கருணை. விழியற்றவர் ஒருவர் சாலையைக் கடக்க முயற்சிக்கும் போது அவருக்கு நம் உதவ வேண்டும் என்று நினைப்பது நாம் அவர் மீது வைத்திருக்கும் அன்பு அல்ல, ஒரு மனிதனாக அவருக்கு உதவ வேண்டும் என்ற கருணை உள்ளம்.

மேற்சொன்னது போல் அன்பிற்கு பல காரணங்கள் உண்டு, அதில் 90 விழுக்காடு தன்நலம் கலந்தே இருக்கும், அந்த தன்நலத்தின் விழுக்காட்டு அளவில் தான் நமது அன்பின் தன்மையில் கூடுதலோ குறைவோ இருக்கும். ஆண் பெண் ஈர்ப்புக் கூட அப்படிப்பட்டது தான், இவர் தமக்கு வாழ்க்கைத் துணையாக வந்தால் மகிழ்வேனே என்று இருபக்கமும் நினைத்து நெருக்கத்தை ஆணும் பெண்ணும் வளர்த்துக் கொண்டு காதலிப்பது கூட ஒருவகையான தன்நலம் தான். ஆனால் அந்த தன்னலத்தில் லாப நோக்கு என்பது குறைவுதான். ஏனென்றால் இருவர் இணையும் போது தன்னைவிட்டுக் கொடுத்தல், வளைந்து கொடுத்தல் என்பது தன்மையை இழப்பதும் கூட அங்கே இருக்கிறது. எதிர்ப்பார்ப்பு மற்றும் விட்டுக்கொடுத்தல் ஆகியவை சம அளவில் இருக்கும் போது அத்தகைய அன்பை தன்நலம் என்று முழுமையாகச் சொல்லிவிட முடியாது.

நமது இந்திய தாய் திருநாட்டில் குழந்தை பெற்றுக் கொள்வதை எடுத்துக் கொள்வோம். இவை முற்றிலும் தன்னலம் சார்ந்ததாகவே இருக்கிறது. தனக்கு ஒரு வாரிசு வேண்டும் என்று நினைப்பது தவறு அல்ல. ஆனால் அந்த நினைப்பின் பின்னால் இருப்பது, 'வயதான காலத்தில் தன்னைப் பார்த்துக் கொள்ள / இறந்த பிறகு கொள்ளிப் போட ஒருவர் வேண்டுமே என்று நினைப்பது தான் மேலோங்கி இருக்கிறது. வெளிநாடுகளில் வாரிசுகளை உருவாக்கிக் கொள்வது குடும்பம் என்ற அமைப்பிற்காகவும், சந்ததியைப் பெருக்குதல் என்ற நோக்கத்திற்காக மட்டுமே பெற்றுக் கொள்கிறார்கள். என்னைக் காப்பாற்ற மகனோ / மகளோ வேண்டும் என்று யாரும் நினைப்பதில்லை. வெளிநாட்டினர் குழந்தை பெற்றுக் கொண்டால், அந்த குழந்தையை தங்கள் விருப்பத்திற்கேற்றபடி ஆட்டிவைப்பதும் இல்லை, அதற்கு என்ன என்ன தேவையோ தங்கள் வருமானத்திற்கு ஏற்றவாறு செய்வார்கள், தங்களின் முதுமைகாலத்திற்கும் சேமித்துக் கொள்வார்கள், குழந்தை கல்லூரியை எட்டும் பொழுது அவன் / அவளுக்கு எந்தவகையான படிப்பு என்பதை அதன் தேர்வுக்கே விட்டுவிடுவார்கள், தேவை என்று கேட்டால் மட்டுமே அலோசனை சொல்வார்கள். 'என் மகனை டாக்டருக்கு படிக்கவைப்பேன், கலெக்டெருக்கு படிக்கவைப்பேன்' என்று ஊர் முழுவதும் விளம்பரப்படுத்தி குழந்தைகளையும் 'நீ இதைத்தான் படிக்க வேண்டும்' என்று படுத்துவதும் இல்லை.

வெளிநாட்டினர்களைப் பொருத்து குழந்தைகளின் மீது வைத்திருக்கும் அன்பு என்பது கடமை என்ற அளவில் மிகச் சரியாக இருக்கும். நமது நாட்டில் தான் குழந்தைகள் மீது அன்பு செலுத்துகிறேன் என்கிற பெயரில் அவர்களுக்கு திணற திணற அன்பு செலுத்துகிறேன் என்கிற பெயரில் அவன் எதும் குற்றம் செய்தான் என்று எவரும் மூன்றாம் மனிதர் சொன்னால் அது உண்மையா ? என்று கூட ஆராயமல் 'அன்பு மகனை விட்டுக் கொடுக்கக் கூடாது' என்ற நினைப்பில் சொன்னவரை உண்டு இல்லை என்று செய்துவிடுவார்கள். அவனும் பெற்றோர்கள் இவ்வளவு அன்பு செலுத்துகிறார்கள் என்பதற்காக பூம்பூம் மாடு மாதிரி வரும் காலத்தில் அவனாக விரும்பிய பெண்ணைக் கூட பெற்றோர்களின் அன்புக்கு கட்டுபபட்டு உதற வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டுவிடுகிறது. பெரும்பாலன காதலர்கள் திருமணம் வரையில் செல்ல முடியததற்குக் காரணம் பெற்றோர்களின் 'அன்பு' என்னும் மிரட்டல் தான். 'உனக்கு என்ன என்னாவெல்லாம் செய்தேன் ?' என்று சொல்லிக் காட்டி இவர்கள் வெளிப்படுத்திய அன்பை நன்றி உணர்வுடன் முடிச்சுப் போட்டுவிட்டு அவனை குழப்பிவிட்டுவிடுவார்கள்.

தமக்கைகளும் இப்படித்தான்...'எங்க அண்ணன் நான் சொன்னால் கேட்கும், நீ புதுசா வந்தவ' என்று சொல்லும் அளவுக்கு அன்பை உரிமையுடன் தொடர்பு படுத்தி அவனுக்கு இருக்கும் முடிவெடுக்கும் திறனைக் கூட முடக்கிப் போடுவார்கள். 'என் தம்பியை நான் தூக்கி வளர்த்தேன்...நான் சொன்னால் கேட்காமல்...நீ சொன்னால் கேட்டுடுவானா ?' அக்காவின் அன்பு ஆயுதம் கடமையுடன் முடிச்சுப் போட்டு அவனை மிரட்டும்.

அன்பு என்ற உணர்வை நன்றி, உரிமை, கடமை ஆகியவற்றுடன் முடிச்சுப் போட்டு அதை ஆயுதம் ஆக்கி பயன்படுத்தி ஒருவரின் மனதை கருணைக் கொலை செய்வதில் நம்மவர்கள் கெட்டிக்காரர்கள். ஒருவன் சுயத்தன்மை இழந்து முடிவெடுப்பதில் திணறுவதற்குக் காரணம் அளவற்ற என்ற அளவில் அவன் மீது செலுத்தப்படும் தேவையற்ற உணர்ச்சிவடிவமான அன்பு என்னும் ஆயுதம் தான்.

'ஒருவர் தனக்காக உயிரையும் கொடுப்பார்' என்று சொல்வது பெருமைக்குரிய ஒன்றே அல்ல, அவரை அந்த அளவுக்கு அன்புக்கு அடிமையாக்கி இருக்கிறோம், அதாவது தனது அன்புக்கு நன்றி செலுத்தும் 'நன்றியுள்ள நாய்' என்று அவரை மறைமுகமாக கொச்சைப்படுத்தும் சொல் அது.

தன்னால் முடியாது என்று நன்கு தெரிந்தும் ஒருவர் ஒரு செயலை செய்ய விருப்பமின்றி செய்வதற்குக் காரணமே...'நம்மீது இவ்வளவு அன்பு வைத்தவர் கேட்டுவிட்டாரே...' என்றெல்லாம் நினைக்க வைக்கும் அளவுக்கு ஒருவர் மீது அன்பு செலுத்துவது என்பது, உண்மையிலேயே அவரை அடிமையாக்குவது தான். இதனால் அன்பைப் பெற்ற நபருக்கு துன்பமே. இதைக் கொச்சையாகச் சொல்வதென்றால் அன்பான 'வசியம்' இது அவசியமா ?

ஒருவரை மகிழ்வுடன் வைத்திருப்பது தன்னலமற்ற அன்பு, ஒருவரை அடிமையாக்குவது சுயநலம் சார்ந்த அன்பு. ஒருவர் மீது அன்பு செலுத்துகிறோம் என்று நாம் நினைக்கும் பொழுது அதை எந்த அளவுக்கு சுயநலத்திற்காகப் பயன்படுத்துகிறோம் என்ற தெளிவும் கட்டுப்பாடும் இருந்தால் தேவையற்ற உணர்ச்சி விளையாட்டுக்கள் இருக்காது.

இந்த பதிவுக்கு பின்குறிப்பு : பின்னர்