பாவ புண்ணிய கணக்கு புண்ணாக்கு !

ஆன்மிகம் என்ற பெயரில் உளறிக் கொட்டுபவர்கள் பலர், அதில் நான் முதன்மையாக நினைப்பது தினமலரில் 'ஞானனந்தமாக' எழுதும் வைரம் இராஜகோபால், இவர் மனதில் தோன்றுவது எல்லாவற்றையும் ஆன்மிகம் என்றப் பெயரில் எழுதி, ஆன்மிகத்தின் மீது நம்பிக்கை உடையவர்களை குழப்பி வருவதே வாடிக்கை. இதற்கு தக்கப் 'பரிசை' இறைவன் கொடுப்பான் என்றே நம்புகிறேன். அவர் உதிர்த்த தத்துவார்த்தங்களில் இருந்து சிலவரிகள்,

"தெய்தெய்வ பக்தி, மகான்களிடம் பக்தி, பெரியோரிடமும் மரியாதை... இப்படி உள்ளவர்கள் பலர்; இதெல்லாம் இல்லாதவர்கள் சிலர். தெய்வ பக்தியும், மகான்களிடம் பக்தியும் உள்ளவர்களை ஆத்திகர் என்றும், அது இல்லாதவர்களை நாத்திகர் என்றும் சொல்கின்றனர். - வைரம் இராஜகோபால்"

ஆத்திகர் / நாத்திகருக்கு இவர் கொடுக்கும் விளக்கம் புல்லரிக்கை வைக்கிறது, மெய்ஞான சித்தாந்ததில் பக்தி என்பதே கிழான நிலை என்றுதான் ஆன்மிகவாதிகளே சொல்கிறார்கள், வெறும் தெய்வபக்தி மட்டுமே ஆன்மிகமா ? எஜமானிடம் வேலைக்காரன் காட்டும் விசுவாசத்திற்கு ஒப்பான ஒன்றை ஆன்மீகம், அவர்கள் தான் ஆத்திகர் என்றெல்லாம் சொல்லும் இவர், பெரியோர்களிடம் மரியாதை இல்லாதவர்களை நாத்திகர் என்று மறைமுகமாகச் சொல்கிறார்கள், எந்த நாத்திகன் பெரியோர்களை மதிக்காமல் இருக்கிறான் ? அல்லது எந்த நாத்திகன் சகமனிதனை மனிதனாக மதிக்காமல் இருக்கிறான், இவர் கொடுக்கும் விளக்கப்படி நடக்காதவர்கள் பெரும்பாலும் ஆத்திகராகவே இருக்கிறார்கள், 'மதத்தை வைத்து பிறரைத் தூற்றுவதும், பிறப்பை வைத்து தூற்றுவதும்', 'பாவம் செய்ததாலேயே உனக்கு இத்தகைய கொடிய நோய் வந்தது என்று பழிப்பதையும்,எந்த நாத்திகனும் செய்வது கிடையாது. ஆன்மிகம், ஆத்திகம் என்பது சக மனிதனை ஒரு ஆன்மாவாகக் கருதி, ஆன்மாக்களுக்குள் உயர்வு தாழ்வோ, பால் பேதாமோ இல்லை என்று உணர்ந்தவனே ஆன்மிகவாதி, ஆத்திகன். தன்னால் உணரப்படாத இறையை மறுத்துவிட்டால் தனக்கு தண்டனைக் கிடைத்துவிடும் என்ற பயத்தில் இறைவன் உண்டு என்பவர்களெல்லாம் ஆத்திகர்களா ? மகான் புத்தர் வாழ்ந்த காலத்தில் அவருக்கு மிகுந்த தொல்லை கொடுத்தவர்கள், நிந்தித்தவர்கள் அனைவரும் வேத வழி வழிபாடு செய்த ஆத்திகர்களே.

"முக்தி பெற வேண்டுமானால் பாவம், புண்ணியம் இரண்டுமில்லாமலும் அல்லது சமமாகவும் இருக்க வேண்டும். பாவமோ, புண்ணியமோ அதிகமாக இருந்தால், அது குறைய வேண்டும். முக்திஅடையும் பக்குவத்தில் உள்ள இவர், இனிமேல் எந்த புண்ணிய காரியமும் செய்து, புண்ணியத்தையோ அல்லது தவறான காரியம் செய்து, பாவத்தையோ கூட்டவோ, குறைக்கவோ மாட்டார். அப்படியானால் இதற்கு என்ன வழி? பக்தி உள்ளம் கொண்டவர்கள் மகான்களை தரிசிக்க போகின்றனர். அவரை தரிசித்தால் புண்ணியம் என்பது நம்பிக்கை. அவரை தரிசனம் செய்து, ஆசி பெற்று வந்தால், இவர்களுக்கு ஒரு காரியானுகூலம் ஏற்படுகிறது. - வைரம் இராஜகோபால்"

முக்தி என்பதே புண்ணாக்கு கான்செப்ட், எவரோ ஒரு சிலர் அவருடைய தனிப்பட்ட வழியில் அடைந்ததாகச் சொல்லப்படுவதை, அப்படி ஒன்று இருக்கிறதா ? என்று யாதொரு முயற்சியுமே எடுக்காமல், புகழ்பெற்ற நடிகனின் ஹிட் படங்களை புகழும் ஒரு நடிகனின் ரசிகன் போன்று அவை சிலாகிக்கப் படுகின்றன. முக்தி என்னும் புண்ணாக்கு தத்துவத்தை உணராதவர்களை கீழானதாக சித்தரிக்கும் பித்தர்களில் (முக்தி, பரம் ப்ராமம், பிரம்மம் பற்றி அறிந்தவன் பிராமணன், மற்றவர்கள் பிரமணன் அல்லாதவர்கள் என்ற கான்சப்டும் அப்படித்தான் வந்தது) எத்தனை பேர் முக்தி அடைந்தார்கள் என்று பார்த்தால் ஒருவருமே இல்லை. பாவ புண்ணியம் இல்லா நிலை இருந்தால் தான் முக்தி கிடைக்குமா ? அப்படிப்பட்ட முக்தி முயற்சியில் இருக்கும் ஒருவருக்கு முன் தாகத்தால் மரணபயத்தால் சிக்குண்டவன் இருந்தால் கூட என்னவென்று எட்டிபார்க்கவே மாட்டார்கள், காரணம் அவனுக்கு தண்ணீர் கொடுத்துவிட்டால் புண்ணியம் பெற்றும் பிறப்பென்னும் சக்கரத்தில் சிக்கிக்கொள்வோம் என்ற பயம்(!) சிந்தையில் இருக்கும், இப்படி செய்வதால் புண்ணியம் பெறாவிட்டாலும் கண்டிப்பாக பாவம் பெற்று பிறவி அடைந்தே தீறுவர் என்றே நினைக்கிறேன்.

எனக்கு இன்னொன்றும் புரியவில்லை, பிறப்பறுத்தல் உயர்வு என்று நம்பிக்கொண்டிருப்பவர்கள் அனைவருமே பாவிகள் என்றே நினைக்கிறேன். மானிடராய் பிறத்தல் அரிது என்ற கூற்றையெல்லாம் இவர்கள் கேலிக்கூத்து ஆக்கிவிடுகிறார்கள். ஒன்று தெரியுமா ? பிறப்பற்ற நிலையில் எந்த கடவுளையும் உணரவே முடியாது, பிறவியினால் தான் இறைவன் இருப்பையே அறிந்து கொள்ளும் 'அறிதல்' என்ற அறிவு நிலை கிடைக்கிறது. குழந்தையாய் பிறந்தவர்களுக்குத் தானே தாய்பாசம் என்றால் என்ன வென்றே தெரியும். பிறவியில் இவர்கள் என்னதான் கசந்தார்கள் என்றே தெரியவில்லை. உறவுகளை, நண்பர்களை பிறவி அறுப்பவர்கள் நேசிக்கிறார்கள் என்பதெல்லாம் வெறும் நடிப்பா ? உறவுகளை நண்பர்களை பெற்றதெல்லாம் பிறவிப் பயன் இல்லையா ? இது போன்று 'பிறப்பதை' இழிவாகக் கருதும் இவர்களை 'இழி பிறப்புகள்' என்று சொல்லலாமா ? கூடாதா ?

சிசுபாலர்கள் என்ற பார்பன சிறார்களிடம் சாபம் பெற்றவுடன், நல்லவனாக பத்து பிறவிகள், நாத்திகனாக மூன்று பிறவிகள் எதைத் தேர்ந்தெடுக்கிறாய் என்று கேட்ட கிருஷ்ணனிடம், நல்லவனாய் பத்து பிறவிகள் பெற்று உன்னை அடைவதை விட நாத்திகனாய் உன்னை நிந்தித்து பாவம் செய்து மூன்று பிறவியிலேயே உன்னை அடைவதைத் தான் நான் புண்ணியமாகக் கருதுகிறேன் என்று சொன்ன ஹிரன்ய ஹசிபு தேவர்களைவிட உயர்ந்தவன் என்றே கிருஷ்ணனாலும் போற்றப்பட்டான், அப்படிபட்ட நாத்திக நிலை வைரம் இராஜகோபால் போன்றவர்களுக்கு எகத்தாளமாக தெரிகிறது, இவர்கள் ஆன்மிகவாதிகள், ஆத்திகர்கள் என்றும் சொல்லிக் கொள்கிறார்கள்.

தவித்த வாய்க்கு தண்ணீர் கொடுத்தால் கூட புண்ணியம் பெற்று பிறவி அடைந்துவிடுவோ என்று நினைத்து மனித வாழ்கையையும், பிறவியையும் சந்திக்க திராணியற்ற ஆத்திகவாதிகளைவிட, தண்ணீர் கொடுத்து புண்ணியம் பெறும் நாத்திகர்களும், அவர்கள் பெரும் பிறவிகளும் மேலானது. பிறவி எடுத்தால் தான் மனிதனோடு மனிதனாகவும், சேவை ஆற்றமுடியும் என்ற தெய்வ அவதாரக் கதைகளெல்லாம் இவர்களின் 'முக்தி' என்னும் பேராசையால் பழிக்கப்படுவதாகவே நினைக்கிறேன்.

இவருடைய உச்சக்கட்ட உளரலாக "நாத்திகன் மகான்களை நிந்திக்க நிந்திக்க அவர்களுடைய பாவம் நாத்திகர்களுக்கு சேர்ந்து மகான்களின் பாவக்கணக்கு குறைந்து முக்தி அடைகிறார்களாம்" என்ன ஒரு லாஜிக். ஒருவரின் நோயைக் குணப்படுத்துபவனுக்கு புண்ணியமா பாவமா ? மாகன்களின் பாவத்தை தான் வாங்கிக் கொள்பவர்கள் பாவிகளா ? புண்ணியம் பெற்றவர்களா ?

இங்கே ஒரு கதையையும் சொல்கிறேன். கிருஷ்ணனின் தீராத் தலைவலிக்கு மருந்தாக கிருஷ்ணனின் தீவிர பக்தரின் பாதங்களைக் கழுவிய நீர் தேவைப்பட்டது, அதை நாரதர் உட்பட பலரிடம் கிருஷ்ணன் கேட்ட போது, எல்லோரும் அந்த பாவத்தை தான் செய்ய விரும்பவில்லை என்று சொல்லி நழுவி விட்டனர். ஒரே ஒரு பக்தன், பகவான் தலைவலி தீர, தான் பாவம் பெற்றாலும் பரவாயில்லை என்று பாதத்தை கழுவிய நீரைக் கொடுத்தான், அவனே சிறந்த பக்தன் என்று கிருஷ்ணன் போற்றினான். இப்பொழுது சொல்லுங்கள், பாவம் என்பது என்ன புண்ணியம் என்பது என்ன ?

பிறர் நன்மையின் பொருட்டு செய்யப்படும் தன்னை தாக்கும் பாவங்கள் அனைத்தும் புண்ணியங்களே, தன் நன்மையைக் கருதி செய்யப்படும் புண்ணியங்கள் யாவும் பாவங்களே.

தொடர்புடைய மற்றோரு இடுகை:
விதிப்பயன் என்ற புண்ணாக்கு கான்செப்ட் !