விக்னேஷ்வரன் சில உண்மைகள் !

விக்கி என்கிற் விக்னேஷ்வரனை எனக்கு சுமார் மூன்று மாத காலமாகத்தான் தெரியும், மலேசியாவில் இருந்து எழுதும் மலேசிய தமிழர்கள் என்ன எழுதிவிடப் போகிறார்கள் என்றே ஆரம்பத்தில் நினைத்தேன் (பிறரை எடைபோட முயன்று தோற்றுப் போகும் மன வியாதி எல்லோருக்கும் இருப்பது போல் எனக்கும் உண்டு)

பிறகு அவருடைய எழுத்துக்களைப் படிக்கும் போது அவரது எழுத்துக்களில் ஆழ்ந்த வாசிப்பு அனுபவம் இருந்தது தெரிந்தது. குறிப்பாக மாயன் வரலாற்றுத் தகவல்களை சிறப்பாக தொகுத்திருந்தார், 'மற்றொரு கட்டுரை ஆண் விந்தில் எழுதப்பட்ட சரித்திரம்' அவரது எழுத்துத் திறமையை வெகுவாகவே வெளிச்சமிட்டது. இத்தனைக்கும் தமிழில் எழுதுவதை அண்மையில் தான் கற்றுக் கொண்டாராம், பேச்சுவழக்கில் இருந்து எழுத்தைக் கற்றுக் கொண்டு எழுதுவது மிகவும் பாராட்டத்தக்கது. தமிழ் நாட்டுக்குள் இருக்கும் தமிழர்கள் தமிழைப் புறக்கணித்து இந்தியிலோ, ஆங்கிலத்திலோ எழுதுவதே சிறப்பு என்று நினைக்கும் போது, மலேசியாவிலேயே பிறந்து வளர்ந்த விக்கி தமிழின் மீது கொண்ட பற்றுதல், அதுவும் இலக்கிய வாசிப்புக்குள் நுழைந்து வருவது உண்மையிலேயே வியக்க வைத்தது.

இருமாதங்களுக்கு முன்புதான் என்னுடன் கூகுள் அரட்டைக்கு வந்தார். அதற்கு முன்புவரை தனிப்பட்ட பழக்கம் எதுவும் கிடையாது. வேறு சில பதிவர்களைப் போலவே மிகவும் உரிமையுடன் அண்ணன் என்றே அழைக்க ஆரம்பித்தார். பதிலுக்கு நான் ஒருமையில் அழைப்பதையும் மகிழ்வேடு ஏற்றுக் கொண்டான். அவரது புரொபைல் புகைப்படத்தைப் பார்த்து எனக்கு ஐயம் ஏற்படவே, உனது புகைப்படம் அனுப்பு என்றேன். படம் வந்தது. ப்ரொபைல் படத்துக்கும் புதிய புகைப்படத்திற்கும் 100 வேறுபாடுகள். எப்பிடி இருந்த நான் இப்படி ஆகிட்டேன் என்று அவனே பயப்படும்படி, தம்பி டிபிசிடிக்கு போட்டியாக 100ஐ (எடைதான்) தொடும் முயற்சியில் இருப்பது தெரிந்தது.

"24 வயதுதான் ஆகுது....தம்பி உனக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை, பாக்கிற பொண்ணுங்களெல்லாம் ரிஜெக்டட் சொல்லிடும்" என்று சிறிய அறிவுரையை சொல்ல வேண்டியதாகிவிட்டது




விக்கி சந்திப்பில் பேசும் போது மலேசிய தமிழ் இலக்கிய ஆர்வலர்கள், ஆசிரியர்களிடம் நெருக்கமாக இருந்ததையெல்லாம் பகிர்ந்து கொண்டான். மலேசியாவில் இருந்து கிளம்பும் முன்பே "அண்ணா எனக்கு முதல் வெளி நாட்டுப் பயணம்" என்று ஒரு நான்கு முறை சொல்லி இருப்பான். என்னிடம் பழகுவதற்கும் மேலாக ஜோசப் மற்றும் விஜய் ஆனந்த் ஆகியோரிடமும் நெருக்கமாக இருந்தான். விக்கியின் சிங்கைப் பயணத்தை இனிமையாக்கியது ஜோசப் பால்ராஜ் மற்றும் விஜய் ஆனந்த் இருவரும் தான். தண்ணீ(ர்) தாகம் கூட எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டார்கள். ஊட்டிவிட்டு உணவு ஊட்டும் அளவுக்கு ஜோசப் பால்ராஜ் அன்பைப் பொழிந்ததைப் பார்பவர்களுக்கு பால்ராஜுக்கு தம்பியாகவோ / அண்ணனாகவோ பிறந்திருக்கக் கூடாதா என்ற ஏக்கம் முட்டும் அளவுக்கு கவனிப்பு. (பால்ராஜிடம் யாரும் சிக்கிடாதிங்க அன்பை பிழிந்து எடுப்பார் / கொடுப்பார்.)



தம்பி விக்கி இலக்கியம் தவிர்த்து மலேசியாவில் வள்ளலார் சேவை அமைப்பிலும் இணைந்து உதவிகளைச் செய்து வருகிறான். தமிழ் இலக்கியங்களை மிகவும் ஆர்வமுடன் படித்துவருகிறான். வரலாற்று புதினங்களான சாண்டில்யன் மற்றும் கல்கி எல்லாம் கரைத்துக் குடித்து வைத்திருக்கிறான். வருங்கால மலேசிய எழுத்தர்களில் சிறப்பான இடத்தை தம்பி விக்கி பிடிப்பான் என்ற நம்பிக்கை அவனது பேச்சில் இருந்தே தெரிந்தது. தற்பொழுதும் அவனது எழுத்துக்கள் மலேசிய இந்திய ஊடக இதழ்களில் வரத் துவங்கி இருக்கிறது. வருங்காலத்தில் 'மலேசியா விக்னேஷ்வரன் / ஈப்போ விக்னேஷ்வரன்' என்ற எழுத்தாளரை தமிழ் உலகம் அறிந்து இருக்கும்.



தமிழர்கள் எங்கிருந்தாலும் தமிழர்கள் தான், ஒரே இரத்தம் என்ற பாச உணர்வு விக்கியுடன் இருந்த இருநாளும் நாங்கள் உணர்ந்தோம். எனக்கு ஒரு அருமையான தத்துவ நூல் (மிர்தாதின் புத்தகம்) ஒன்றை வழங்கி அதுபற்றிய புத்தக விமர்சனம் எழுதச் சொல்லி பணித்தான். விக்கியை சந்தித்த எவருக்குமே ஒரு மலேசிய தமிழர் என்ற உணர்வே இருந்திருக்காது. அவனைவிட வயதில் மூத்தவர்கள் ஒரு தம்பியாகத்தான் நினைத்தார்கள். குறிப்பாக நானும் ஜோசப் பால்ராஜும் விக்கியை உடன் பிறந்தவனாகவே உணர்ந்தோம்