நான் வித்யா - 'நான்' !

வலைப் பதிவில் படிப்பதற்கும் எழுதுவதற்கும் தொடங்கிய பிறகு சமூகம் குறித்த பொதுப் புத்தி சிந்தனைகள் எனக்கு வெகுவாக மாறி இருக்கின்றன என்பதைச் சொல்வதில் எனக்கு தயக்கம் இல்லை. அதற்கும் முன்பு இதே போன்ற புரிதலில் இல்லை என்பது என் ஒப்புதல் வாக்குமூலம் தான், அரசியல், மதம், சமூகம் ஆகிய மக்கள் அமைப்புகளில் தனிமனித மனம் முடிந்த அளவுக்கு சார்பு நிலையில் இயங்குவது தவறு என்கிற புரிதல் வலைப்பதிவு வாசிப்புகளால் ஏற்பட்டது, அதன் தாக்கமே எனது எழுத்துகளில் பல்வேறு வாசிப்பு துய்ப்பு தாக்கங்களினால் ஏற்பட்டு இருக்கிறது.

என்னுடைய அடையாளமான பால், தாய் மொழி, சமயம், சாதி, இவற்றில் பால் அடையாளம் நம்மைக் கேட்டு அமைவது இல்லை, தாய் மொழியும் தன்னால் அமைவது தான், ஆனால் சமயம், சாதி ஆகியவை தேவை என்றால் மாற்றிக் கொள்ள, துறக்க முடியும் என்பதால் சமயம் சாதி ஆகியவற்றில் எனக்கு பெரிதாக பற்றுதல் இல்லை. பால், தாய் மொழி ஆகியவை எனக்கு கிடைத்தது என்பதாக நான் நினைக்க முடியும் என்பதால் அதன் மேல் பற்றுதல் என்பதைத் தவிர்த்து இரண்டையும் தன்மை(சுயம்) சார்ந்த ஒரு இயற்கை அடையாளமாக கொள்கிறேன்.

திருநங்கைகள் எனப்படும் இருபால் தன்மை கொண்டோர்கள் பற்றி முன்பே அவர்கள் நடவெடிக்கைகளை அறிந்திருந்தாலும் அவர்களைப் பற்றிய புரிதல் குறைவாகவே இருந்தது. லிவிங் ஸ்மைல் வித்யா வலைப்பக்கம் துவங்கி தன்னைப் பற்றியும், திருநங்கைகள் குறித்தும் எழுதியவற்றைப் பற்றி படித்த பிறகே திருநங்கைகள் குறித்த பரவலான புரிதல் எனக்கும் பல்வேறு வாசிப்பாளர்களுக்கும் ஏற்பட்டு இருக்கும் என்றே நினைக்கிறேன்.

உடல் மேல் உயிர் வந்து ஒன்றுவது இயல்பே என்பது உயிர்மெய் குறித்த தொல்காப்பியமோ நன்னூலோ எதோ ஒன்றில் இருக்கும் இலக்கணக் குறிப்பு. சொல்லின் இறுதியின் மெய் எழுத்தும் அடுத்த சொல்லின் உயிரெழுத்து துவக்கமும் ஒன்றிணைந்துவிடும், ( தமிழ் + ஆதவன் > தமிழாதவன் என்பது போல்). இந்த இயல்பான இலக்கணக் குறிப்பும் கூட பிழையாகிப் போன பிறவிகளாக அமைந்திருப்பவர்கள் தாம் திருநங்கைகள். ஆண் உடலில் பெண் உயிர்(மனது) அமைந்துவிடுவதால் அவர்களின் உடலும் உயிரும் ஒன்று படமால் போய்விடுகிறது. தாம் ஆண் உடலில் இருக்கும் பெண் என்கிற எண்ணம் ஏற்பட்டு அவர்கள் தங்கள் நடவெடிக்கைகளை மாற்றிக் கொள்ளும் போது அவர்களுடைய பெற்றோர்களுக்கு ஏற்கனவே இருக்கும் திருநங்கைகள் குறித்த பொதுப் புத்திப் புரிதலால் இல்லதினரால் பல்வேறு வகையில் துன்புறுத்தப்பட்டு, வீட்டை விட்டு ஓடினால் தான் தொடந்து வாழமுடியும் என்கிற நிலைக்கு அவர்கள் தள்ளப்படுகிறார்கள்.

இவர்கள் மீதான இயற்கைச் சிக்கலை புரிந்து கொள்ளாத சமூகமும் அதை அவர்களின் தனிமனித செயலாக நினைத்து அவர்களை முரண்பட்டவர்களாக சித்தரித்து புறக்கணிப்பதும், அவர்களை இழிவு படுத்துவதுமாகவும் அவர்களை ஒரு தனிக் குழுவாக சேர்ந்துவிடச் செய்யும் கட்டாயத்திற்கு தள்ளிவிட்டது. இல்லை என்றால் இந்தியாவிலும் திருநங்கைகள் பிற ஐரோப்பிய நாடுகளைப் போல் அனைத்து சமூகத்திலும் ஒன்றிணைந்தவர்களாகவே தொடர்ந்திருப்பர். மதரீதியில் இந்து மதத்தில் அரவாணிகள் சமூகத்தில் ஒன்றாக இருந்தவர்களாக இதிகாசங்களில் காட்டப்பட்டுள்ளது, பிற மதங்களில் அவர்களை மத ரீதியாக எந்த விதத்திலும் அங்கீகரிக்கவில்லை. அவர்களுக்கான பிற நாடுகளின் அங்கீகாரம் என்பது சமூக ரீதியானது. மதரீதியானது அல்ல. மத ரீதியான அங்கீகாரம் கொடுக்கும் இந்திய சமயங்களோ அவர்களை சமூக ரீதியாக அங்கீகரிக்கவில்லை. ஆனால் மத ரீதியான அங்கீகரங்களை விட சமூக ரீதியான அங்கீகாரங்களே அவர்களுக்கு வாழ்வியலில் பயன்படும் என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. மதத்தையும் சமூக வாழ்வியலையும் பிரித்து பார்க்கும் பக்குவம் இன்னும் இந்தியர்களுக்கு வரவில்லை என்பதையே இது காட்டுகிறது.

சகோதரி லிவிங் ஸ்மைல் வித்யாவை சென்னையில் ஒரு பதிவர் சந்திப்பின் போது நேரடியாக பார்த்து பேசி இருக்கிறேன். நமக்கு தெரிந்து தன்வரலாறு எனப்படும் ஆட்டோபயகரபிகளை படித்து இருக்கிறோம். நமக்கு தெரிந்தவர் தம்மைப் பற்றிய வரலாறுகளை எழுதும் போது அதை நாம் படிக்கும் துய்ப்புகள் பிறர் எழுதும் தன்வரலாறுகளைப் படிக்கும் போது ஏற்படுவதில்லை என்பது லிவிங் ஸ்மைல் வித்யாவின் நூலின் உள்ளடக்கம் தாண்டி ஏற்பட்ட உணர்வு. அதில் இடம் பெறும் ஒவ்வொரு வரியும் அவர் எதிரே அமர்ந்து நமக்கு சொல்லிக் கொண்டு வருவது போன்ற உணர்வு படிக்கும் போது ஏற்பட்டது.

வித்யா 30 வயதிற்கும் குறைந்தவர் என்றே நினைக்கிறேன். இந்த வயதிற்குள் தன்வரலாறு எழுதுபவர்கள் பெரும்பாலும் வேதனையைத்தான் எழுத முடியும் என்பதாக விளங்கிக் கொண்டேன். ஏனெனில் சாதனையாளர்கள் அல்லது அவர்களைப் பற்றி இறுதியில் தான் வரலாறு எழுதுவார்கள். வாழ்வின் தொடங்கள் வேதனையாகவே தொடங்குவதும் கூட வரலாறுகளாக, இலக்கியமாக மாறிப் போகிறது என்பது வித்யாவின் நூலில் இருந்து நமக்கு தெரியும் மற்றொரு பாடம்.

நூலைப்பற்றி, நூலில் அவர் சொல்லி இருக்கும் பல்வேறு அவமானங்கள் திருநங்கைகள் அனைவருக்கும் பொது என்றாலும், நன்கு படித்த ஒருவர் (மொழியியல் முதுநிலை) கற்றறிந்த மனநிலையில் அத்தகைய அவமானங்களை சந்திப்பது மனரீதியில் பன்மடங்காகவே இருக்கும், இத்தகைய அவமானங்கள் அம்பேத்கார் போன்ற மேதைகளுக்கு சாதி ரீதியில் ஏற்பட்டது என்பதை நினைவு கூரலாம். அவர் எல்லா அவமானங்களையும் எதற்காக தாங்கிக் கொண்டார் என்றால் தன்னை முழுப் பெண்ணாக வடிவமைத்துக் கொள்வதற்கு தாம் சென்ற வழி அத்தகையதாக இருந்ததை அவர் உணர்ந்திருந்தார் என்பதால் தாங்கிக் கொள்ள நேரிட்டதாம். திருநங்கைகள் குறித்த சமூக புரிதல்களை நன்கு விளங்கியவர் என்பதால் அவருடைய கோபங்கள் தனிமனிதர்கள் மீது எதிரொலிக்காமல் பார்த்துக் கொள்கிறார். நிர்வாணம் எனப்படும் ஆணுறுப்பு அறுப்பு சடங்கு தன்னை மறுபிறவி எடுக்க வைத்து தன்னை உணரவைத்தாக சொல்கிறார். மற்றபடி அவருக்கு உதவிய பல்வேறு தரப்பினரையில் காட்சி மாந்தர்களாக நூல் முழுவதும் வருகிறார்கள்.

எனக்கு நூலைப் படித்ததும் ஒரே ஒரு கேள்வி இன்னும் ஓடிக் கொண்டு இருக்கிறது, தன்னை நன்கு அறிந்த படித்தவர்கள் பலர் நண்பர்களாக பெற்ற அவர் அவர்களிடம் எநத உதவியும் கேட்காமல் புனே சென்று பிச்சை எடுத்து 'நிர்வாணத்திற்காக' அனைத்து அவமானங்களையும் சந்தித்து, அவர் மிகவும் அவசரப்பட்டுவிட்டாரோ என்று நினைக்கவே வைக்கிறது. ஏனெனில் நிர்வானத்துக்கு அவருக்கு பிச்சை வழி கிடைத்து தாம் அறுவை சிகிச்சை உட்பட செய்த செலவுகளாக சுமார் 20,000 ரூபாய். இதை ஈட்டுவதற்கு பொருமையோ, நண்பர்கள் உதவியோ நாடாமல் மிகவும் அவசரப்பட்டது ஏன் என்றும் புரியவில்லை. எப்போதாவது விளக்குவார் என்று நினைக்கிறேன்.

*****

நான் யார் ? எந்த கேள்வியிலேயே அட்டைப் படத்தில் துவங்கும் வித்யாவின் நூல் அவரின் மூன்றாண்டுக்கு முந்தையவரை நடப்புகள் அனைத்தையும் சுறுக்கமாக முடித்திருக்கிறார்.

'இந்த நான் யார் ?' கேள்வியைத்தான் ஆன்மிகவாதிகளும் கேட்டுவருகிறார்கள். 'நான்' உடலல்ல..........'நான்' உடலல்ல............'நான்' உயிர்....உடலை இயக்கும்....'நான்' ஆன்மா...இந்த உடல் கருவியே அன்றி இதில் பெருமை பட சிறுமை பட ஒன்றும் இல்லை....இந்த புரிதலை ஏற்படுத்திக் கொள்ளும் போது ஆண் / பெண் உடல் பேதங்களும், அதன் மீதான உளவியல்/உணர்வு ரீதியில் ஏற்படும் வெறுப்புகளும், ஈர்ப்புகளும், உறுப்பு அறுப்புகளும் கூட தேவையற்றதாகிவிடும் என்பது எனது தாழ்மையான கருத்து. பால் சார்ந்த பிறப்பு உறுப்புகளைத் தவிர்த்து உடல் சார்ந்த மன உணர்வுகள், வேறுபாடுகள் சமூக கட்டமைப்பின், சமூகக் கூறுகளின் தாக்கம் என்பது என் எண்னம்.

உடல் ரீதியான சமூக கட்டுமானங்களும் எண்ணங்களுமே ஒரு திருநங்கையை தனக்கு பெண் உடல் இருப்பதே சிறப்பு, இயற்கையானது என்பதாக நினைக்க வைத்து பிறப்பு உறுப்புகளை நீக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்று தூண்டுதலுக்கு இட்டுச் சென்று தற்கொலைக்கு ஒப்பான 'நிர்வாண' அறுவை சிகிச்சை வரை இட்டுச் சென்றுவிடுகிறது.

நாயகி பாவம் என்று பக்தி இலக்கியத்தில் ஒரு ஆண் தன்னை பெண்ணாக நினைத்துக் கொண்டு கடவுளின் மனைவி என்பதாக உருவகித்துப் பாடுவதை பெருமை பொங்க பக்தி கூட்டங்களில் மெய்சிலிர்த்து பேசுகிறோம். திருநங்கைகளை என்றும் நாயகி பாவம் கொண்டவர்களாக அங்கீகரித்துவிட்டால் இவர்கள் ஏன் கொடுமையான அறுவை சிகிச்சைகளை செய்துக் கொள்ளப் போகிறார்கள் ? திருநங்கைகள் பிறப்பு உறுப்புகளை நீக்கிக் கொள்வது தற்காலிக தீர்வு தான், திருநங்கைகள் ஒவ்வொருவருக்கும் அதைச் செய்வது நிரந்தர தீர்வு ஆகாது. நிரந்தரத் தீர்வு என்பது மன ரீதியிலான சமூக மாற்றம் அதை அவர்களும், அனைத்து சமூகங்களும் ஏற்படுத்திக் கொண்டால் அறுவை சிகிச்சைகள் தேவையற்றது ஆகிவிடும். 'நான்' என்பது உடலல்ல......மனம். அதற்கு பால் பேதம் இல்லை, உடல் கூறுகள் பொருட்டு அல்ல.

நான் இங்கு கடைசியாக எழுதியவை அபத்தமாக தெரிந்தாலும் ஆண்/பெண் 'உடல்' குறித்த குழப்பங்களுக்கு ஆன்மிக ரீதியான நல்லதொரு சமுக புரிதல் தீர்வுகள் கிடைக்கவேண்டும் என்ற நப்பாசை தான்.