இல்லாத பிராமணனைத் தேடும் பார்பனர்கள் - 3

இதன் முந்தைய பகுதிகள் சுட்டி 1 | சுட்டி 2

இடம் பெயராத சமூகம் முன்னேறுவதற்கு வாய்ப்பு இல்லை, உலகில் மிகுதியாக இடம் பெயர்ந்தவர்கள் என்றால் அது சீனராகவோ, இந்தியராகவோ இருக்கும் என்று நினைக்கிறோம், ஆனால் உலகிலேயே மிகுதியாக இடம் பெயர்ந்தவர்கள் ஐரோப்பியர்கள் அதிலும் குறிப்பாக ஆங்கிலேயர்கள் தான். காரணம் இயற்கை வளம் உடைய பகுதிகளுக்குச் சென்று தங்கள் ஆளுமையை ஏற்படுத்திக் கொண்டு எப்போதும் முதலாளிகளாகவே வாழவேண்டும் என்ற விருப்பம் உடையவர்கள் வெள்ளைக்காரர்கள். இந்தியர் குறிப்பாக தமிழர்கள் உட்பட பிற இனங்கள் வெளி நாடுகளுக்கு இடம் பெயர்ந்ததற்குக் காரணம் அவர்களை சென்ற நூற்றாண்டுக்கு முன்பே வெள்ளைகாரர்களால் தோட்டத் தொழிலாளியாக அழைத்துச் செல்லப்பட்டு இருந்தனர். தோட்டத் தொழிலாளர்களாக செல்லாமல் இடம் பெயர்ந்த பிற சாதியினரும் உண்டு, ஆனால் அவர்கள் மற்றவர்களை விட எண்ணிக்கையில் குறைவு. கடந்த 50 ஆண்டுகளில் பலரும், குஜராத்திகள், பஞ்சாபிகள் உட்பட வட இந்தியர்களும் கனிசமான அளவில் புலம் பெயர்ந்து வருகிறார்கள்.

இந்தியாவிற்குள் ஆரியர்கள் பல்வேறு தென்னிந்திய மாநிலங்களுள் புலம் பெயர்ந்ததும் வேலை வாய்ப்புத் தேடி என்பதைவிட வெள்ளைக்காரர்களைப் போல் அல்லாமல் முதலாளிகளுக்கும் தொழிலாளிகளுக்கும் இடைப் பட்ட வர்க்கமாக வாழுவதற்கான வாய்ப்புகள் அன்றைய மன்னர் ஆட்சியில் அமைந்திருந்ததால் மன்னர்களுக்கு ஆலோசனைக் கூறுபவர்களாகவும், பல்வேறு புதிய கோவில்கள் ஏற்படும் போது அவற்றில் புரோகிதம் செய்வதற்காகவும் இடம் பெயர்ந்தனர். கோவில்களின் எண்ணிக்கையைப் பொருத்தே அந்த அந்த ஊர்களில் பார்பனர்களின் எண்ணிக்கையும் இருந்தது, குறிப்பாக கும்பகோணம் காஞ்சிபுரம் ஆகிய சிறு நகரங்களில் பார்பனர்களின் எண்ணிக்கை கனிசமான அளவில் உண்டு. மற்ற ஊர்களில் பார்பனர்களிடம் நிலம் இருந்தாலும் பெரும்பாலும் குத்தகை சாகுபடியாகத்தான் நில மேலாண்மை செய்து வந்தார்கள். மக்கள் தொகை உயர உயர அனைத்து பார்பனர்களுக்கும் கோவில்களில் வேலை வாய்ப்பு என்பது கூட்டுக் குடித்தனம் போல் கோவில் வருமானத்தை பிரித்துக் கொள்ள வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டது, அதில் நிகர வருமானம் குறையவே வெள்ளைக்காரர்கள் ஆண்ட போது அவர்களுக்கு உயர் அதிகாரியாக ஆகுவதன் மூலம் கனிசமான வருமானம் வரவே படித்த பார்பனர்களில் பலர் வெள்ளைக்காரர்கள் தலைமைகளாக செயல்பட்ட சென்னை, மும்பை, கல்கத்தா போன்ற பெரு நகரங்களில் வெள்ளைக்காரர்களின் கீழ் வேலை செய்ய இறங்கிவிட்டனர். அதுவரை அக்ரகாரங்களில் சூழ்ந்திருந்த பார்பனர்கள் நகரங்களுக்கு தங்கள் இடங்களை மாற்றிக் கொண்டார்கள். புரோகிதம், நிலமேலாண்மை இது தவிர்த்து வேறெந்த தொழிலும் தெரியாத பார்பனர்கள் (உடலைத் தொட்டு செய்யும்) மருத்துவம், இராணுவம் மற்றும் ஏனைய அரசு உயர் பதவிகளில் போய் அமர்ந்து கொண்டது இப்படித்தான். இதற்கு விலையாக அதுகாரும் அவர்கள் கட்டிக்காத்துவந்த தீண்டாமை மற்றும் ஏனைய சமூகத் தீட்டுகளை புறம் தள்ள வேண்டி இருந்தது.


திருவாளர் சோ இராமசாமி என்ன சொல்கிறார் என்றால்

"புரோகிதத் தொழிலில் வருமானம் இல்லை, முன்பிருந்த கௌரவமும் இல்லை ஆகவே புரோகிதர்கள் இம்மாதிரி செய்வதை புரிந்து கொள்ள முடிகிறது என்கிறார். டாக்டரின் மகன் டாக்டர், வக்கீலின் மகன் வக்கீல், அரசியல்வாதியின் மகன் அரசியல்வாதி. ஏனெனில் அத்தொழில்களில் வருமானம், அதிகாரம், கௌரவம் எல்லாம் உண்டு. அப்படியிருந்தும் தொழில் செய்யும் புரோகிதர்கள் வணக்கத்துக்குரியவர்களே. புரோகிதர் இல்லாத திருமணம் என்றதும் பகுத்தறிவு கல்யாணம் என்று வந்து அதிக செலவு செய்து நடத்துபவர்கள் பகுத்தறிவு கருமாதியும் செய்வதுதானே எனக் கேட்கிறார். ஆனால் செய்ய மாட்டார்கள், ஏனெனில் அதில் கௌரவம் இல்லை. ஆனால் புரோகிதர் அதையும் செய்கிறார் என்கிறார் சோ." - நன்றி திருவாளர் டோண்டு

தேவநாதன் கூட புரோகிதம் தான் செய்தான், அவனெல்லாம் வணக்கத்துக்கு உரியவனா ? புரோகிதத்தொழில் வருமானம் இல்லாமல் இல்லை, ஆனால் அது போதும் என்று சொல்லக் கூடிய அளவுக்கு இல்லை என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். பார்பனர்கள் புரோகிதம் பார்ப்பது மிகச் சிறிய கோவில்களோ, பாழடைந்த கோவில்களோ அல்ல, பெரும்பாலும் ஆறுகால பூசைக்கு வருமானம் உள்ள கோவில்களில் மட்டுமே வேலை பார்த்து வருகின்றனர். சோ இராமசாமியின் கூற்று படி "டாக்டரின் மகன் டாக்டர், வக்கீலின் மகன் வக்கீல், அரசியல்வாதியின் மகன் அரசியல்வாதி. ஏனெனில் அத்தொழில்களில் வருமானம், அதிகாரம், கௌரவம் எல்லாம் உண்டு" ஆக பார்பனர்கள் இது காரும் கூறி வந்த குல கவுரவம், வேதம் வேதாந்தம் இத்யாதிகள் யாவும் வருமானம் இல்லை என்றால் அவற்றைக் கட்டிக்காக்க தேவை இல்லை என்கிற ஒப்புதல் போலவே உள்ளது. ஏனெனில் டாக்டர், வக்கில், அரசியல் ஆகியவற்றில் கனிசமான அளவு பார்பனர்கள் இடம் பெற்றிருக்கிறார்கள். மேலும் சோ இராமசாமியின் கூற்றுபடி, மலம் அள்ளுபவன் கவுரப்படுத்தப்பட்டு நல்ல வருமானமும் கிடைக்கப்பெற்றால் மலம் சுமப்பதும் தவறு அல்ல என்றும் பார்பனர்களும் அள்ளலாம் என்றே சொல்லுவார் போல் தெரிகிறது. எல்லாம் பிழைப்பு வாதத்திற்கான வேசமே என்று திருவாய் மலர்ந்துவிட்டு 'வேதந்த விளக்கப்படி அனைத்து அம்சங்களு நிறைந்த பிராமணன் என என்றுமே இல்லாத பிராமணனை எதற்கு தேடுகிறார்கள் என்பது தெரியவில்லை. சோ இராமசாமி குறிப்பிட்ட படி ஈமச் சடங்குகள் செய்யும் பார்பனர்கள் மிக மிகக் குறைவு, அதைச் செய்யும் பார்பனர்கள் பார்பனர்களுக்குள்ளேயே விலக்கி வைக்கப்படுகின்றனர். அவர்களை சவுண்டி பார்பான் என்று சொல்வது ஒரு சிலருக்கு தெரியலாம்.

இன்றும் சாதிக் கொடுமை கிராமங்களில் இருக்கிறது, இரட்டை குவளை முறைகள் கூட அமுலில் இருக்கின்றன அது தொடர்வதற்கு பார்பனர்கள் காரணமில்லை என்பது போலவே அவர்கள் அந்த கிராமங்களை விட்டு எப்போதோ வெளி ஏறிவிட்டார்கள் என்பதும் உண்மை தான். நினைவுச் சின்னங்கள் / அவமானச் சின்னங்கள் அதைக் கட்டியவர்கள் இருக்கும் வரை தான் காப்பாற்றப்பட்டப்பட்டிருக்கிறது என்பதற்கான உலக வரலாறுகள் குறைவு, சமூக (சாதி) அமைப்புகளிலும் அப்படித்தான் ஒரிரு ஆண்டுகளில் மாற்றம் ஏற்பட்டுவிடாது.

சோ இராம்சாமியின் 'எங்கே பிராமணன் ?' தேடல் படி ஒரு பார்பனர் தன்னை பிராமணன் என்று நம்பினால் பிச்சை எடுத்து உண்ண வேண்டுமாம். பிற்போக்கு வாதிகளை பின்பற்றினால் பிச்சை எடுக்க வேண்டி இருக்கும் என்பதை நாம் இதன் மூலம் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

பார்பனர்கள் தம்மை பிராமணர்கள் என்று கருதிய காலங்களில் தீண்டாமையும், சமூக ஏற்றத் தாழ்வுகளும் தலைவிரித்து ஆடின, சோ இராமசாமியின் 'எங்கே பிராமணன் ?' தேடல் கூட அந்த நிலை மீண்டும் உருவாக வேண்டும் என்கிற கெடுதலான எண்ணமோ !