சரஸ்வதி, லக்ஷ்மி கடாச்சம் !

நான் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது அரங்க.சுப்பையா என்கிற தமிழ் வாத்தியார் பாடம் எடுப்பார். அவர் ஒரு நாத்திகர், மாணவர்களின் அடுக்கப்பட்ட கட்டுரை குறிப்பேடுகளின் (கட்டுரை நோட்) மீது தான் அவ்வப்போது உட்காருவார், நானெல்லாம் நாள் தோறும் பட்டை போட்டுச் செல்வதால் வாத்தியாரின் செயல் அருவெருப்பாக எண்ணி, சரஸ்வதியை அவமானப் படுத்துவதாகவும் மனம் புழுங்குவேன். இறைமறுப்பாக பேசாமல் அடிக்கடி எதாவது கிண்டல் அடித்துக் கொண்டே இருப்பார், 'விளையாட்டுக்கும் திருவிளையாட்டுக்கும் என்ன வேறுபாடு தெரியுமான்னு கேட்டுவிட்டு, நாம விளையாண்டால் விளையாட்டு அதுவே கடவுள் விளையாண்டால் திருவிளையாடலாம்...நாம் வெளையாண்டால் வாலிபால்....அதுவே கடவுள் விளையாண்டால் திருவாலிபால்' என்பார். நான் எண்ணி இருந்ததற்கு மாற்றான கடவுள் பற்றிய எதிர்மறை கருத்துகள் ஆதலால் அவை அப்போது மனதில் பதிந்தது, அவரை நினைக்கும் போதெல்லாம் நினைவுக்கு வரும். மற்றபடி அவர் எப்போதும் நல்ல ஆசிரியர், ஏழை மாணவர்களுக்கு தன்னால் முடிந்த கல்வி மற்றும் பொருள் உதவி செய்தவர், அதன் பிறகு அவரை பார்த்தே இல்லை, தற்காலம் தஞ்சை பல்கலை கழகத்தில் பணி புரிந்துவருவதாக கேள்வி, இந்நேரம் ஓய்வு பெற்றிருந்தாலும் வியப்பு இல்லை.

பேராசிரியர் அரங்க சுப்பையா (முனைவர் மு இளங்கோவன் பதிவில் இருந்து)


பாட புத்தகங்கள் மற்றும் எழுதும் குறிப்பேடுகளில் தப்பித்தவறி கால் பட்டுவிட்டால், தொட்டு கும்பிடுவது இறை நம்பிக்கையுடய தமிழர்கள் வழக்கம். மேலேயே ஏறி உட்கார்ந்திருப்பது நினைத்துப் பார்க்காத செயல், ஏனென்றால் நமக்கு பெற்றோர்கள் வழி ஊட்டப்படும் பழக்கங்களில் பாடம் தொடர்புடையவற்றை அலட்சியப்படுத்தக் கூடாது என்பதில் குறிப்பேடுகளில் கால் படக் கூடாதது என்பதும் ஒன்றே. ஆனால் வெறும் தாள், செய்தித்தாள், ஏனைய தாள்களை சரஸ்வதியாக நினைத்துக் கொள்ள வேண்டும், அதன் மீது கால்படுவது சரஸ்வதியை அவமதிப்பதாகும் என்பதெல்லாம் மூடநம்பிக்கையாகவே படுகிறது,
இப்போதெல்லாம் சரஸ்வதியும், லஷ்மியும் ஒன்றாக இருக்கும் படிதான் நாட்டின் செல்வ செழிப்பு இருக்கிறது. அதாவது முன்பெல்லாம் தங்கம், வெள்ளி, செம்பு நாணயங்களே இருந்தன, தற்பொழுது உயர் ரக தாள், அதில் மதிப்பு அச்சிடப்பட்டு பணம் என்று அழைக்கப்படுகிறது, தாள் சரஸ்வதி அதன் மதிப்பு லக்ஷ்மி, இருவரும் சேர்ந்தே தான் டாஸ்மாக் முதல் விலைமகளிர் இல்லம் வரையில் நுழைகிறார்கள், இன்னும் தாள்களுக்கு அப்படி ஒரு மரியாதை கொடுப்பது பழைய பழக்கவழக்கத்தினால் வந்த பொருளற்ற செயலாகவே எனக்கு தெரிகிறது.

இன்னும் வேறுமாதிரி சொல்லவேண்டுமென்றால் உடல் உறுப்புகள் அனைத்தும் தனித்தனியாக முதன்மைத்துவம் வாய்த்தவை, விரல்களின்றி கையின் பயன்பாடு குறைவு, கால்களின்றி நடக்கவே முடியாது, இதில் வலது கை புனிதம், இடது கை பீச்சாங்கை என்றெல்லாம் இழித்து பேசுவதும், இடது கையால் பொருளை எடுத்துக் கொடுக்க கூடாது, சாப்பிடக் கூடாது என்பது மூட நம்பிக்கைகளின் எச்சங்களாக நம்மிடையே இருந்துவருகிறது. கையை விட கால்கள் எந்த விதத்தில் மதிப்பு குறைந்தது என்று தெரியவில்லை. ஒரு தாளில் கால் தெரிந்தோ, தெரியாமலோ படுவதால் என்ன குற்றம் ஆகிவிடப் போகிறது ? தலைக்கு தலையணையும் உட்கார மென்மையான இருக்கைகளை தேடுகிறோம், கால்களுக்கு முட்டுக் கொடுத்து, அல்லது கால்களுக்கு அணையாக எதோ ஒன்றை பயன்படுத்துவதால் என்ன தவறு ? அண்மையில் கம்பவாருதியின் சொற்பொழிவை கேட்ட போது இறைவணக்கம் எப்போதும் இறைவனின் கால்களுக்கு செலுத்தப்படுகிறது, 'இறைவனடி' சேர்ந்தார் என்று காலை பெருமை படுத்தித்தான் சொல்கிறார்கள், போற்றிப்பாடல்கள் காலில் தொடங்கி தலையில் முடியும், மூத்தோர் கால்களில் விழுவதும் கூட சிறப்பானது தான். காலை இழிவு என்று ஒருபோதும் நினைக்கக் கூடாது என்றார். (அம்மாவின் கால்களில் விழுபவர்கள் அப்படித்தான் நினைக்கிறார்கள், சுயமரியாதை செம்மல்கள் தான் கால்களை இழிவாக நினைத்து கால்களில் விழுவது சுயமரியாதைக்கு இழுக்கு என நினைக்கிறார்களோ :))

தாள்களில் வெறும் பாடம் தொடர்புடையது மட்டுமா அச்சடிக்கப்படுகிறது ? சரோஜா தேவி வகை ஆபாச கதைகள், ஆபாச படங்கள், மற்றும் திரை உலக கிசுகிசுக்கள் எல்லாம் அச்சடிக்க பயன்படும் தாளை சரஸ்வதி ரேஞ்சுக்கு உயர்த்துவது உச்சகட்ட பக்தியின் அச்சம் தான், இதையும் மீறி படங்கள் வரைந்து பாகங்களை குறித்து வைத்திருப்பார்கள் பல குறும்புக்கார மாணக்கர்கள். துள்ளும் இளமை வயது.....:) புது தொலைக்காட்சி பெட்டிக்கு தீப ஆராதணை செய்து பயன்படுத்தியவர்களையெல்லாம் பார்த்திருக்கிறேன் :) அதில் அடுத்தவாரம் பையன் யாருக்கும் தெரியாமல் நண்பர்களுடன் நீலப்படம் பார்த்து கொண்டிருப்பான். கையினால் மாட்டு சாணியை பிள்ளையாராக பிடித்து வணங்குபவர்கள், தாளை சரஸ்வதியாக நினைத்து கால்படக் கூடாது என்று சொல்வது முரணாக இருக்கிறது.

ஆனால் வழிபாட்டு உருவங்களை டாய்லெட் பேப்பர்களில் அச்சிடுவது மிகவும் தவறான ஒன்று, சமூக ஒற்றுமைக்கு எதிரானது, அந்த செயல் நம்பிக்கை உடையவர்களை அவமதிப்பதாகும். அந்த கடவுளை வணங்குபவர்களின் மனங்களை புண்படச் செய்யும். அதை எல்லாம் தவிர்கலாம்.

தாள்களுக்கு தனியான மரியாதை தேவை இல்லை, அவற்றை மறுபயனீடாகவும், அளவுடன் பயன்படுத்தினால் அவற்றின் தேவைக்காக வெட்டப்படும் மரங்களின் எண்ணிக்கை குறையும், இதைத் தவிர்த்து தாள்களுக்கு வேறொரு மரியாதை சிறப்பாக செய்துவிட முடியுமா ?

குறிப்பு : இந்த பதிவு ஸ்வாமி ஓம்கார் பதிவுக்கு பின்னூட்டமிட்டதின் நீட்சி.