விபத்தும், உள்ளுணர்வும் !

எப்போதாவது நானும் நண்பர் பாஸ்கர் என்பவரும் சாமான்கள் வாங்க குட்டி இந்தியாவுக்கு அவரது யமாகா பைக்கில் செல்வது வழக்கம், மற்ற நாட்களில் நான் தனியாகத்தான் செல்வேன். கடந்த ஞாயிறு மதியம் அவரை சந்தித்தபோது மாலை குட்டி இந்தியா போகிறேன் என்றார், நானும் வருகிறேன், 6 மணிக்கு வீட்டுக்கு அருகில் வந்து கைப்பேசியில் அழையுங்கள் என்றேன்.

அதன்படியே வந்தார், வண்டியை எடுத்தார், தலைகவசம் அணிந்து கொண்டோம், இங்கு அது கட்டாயமாக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

"எக்ஸ்பிரஸ்வேயில் போகலாமா ?" - பாஸ்கர்

எனது உள்ளுணர்வு தடுக்கவே....

"மழை பெய்யுதுங்க, சாலை வழுக்கும், எக்ஸ்பிரஸில் 80 கிமி வேகத்துக்கும் குறைவாக போக முடியாது, கட்டுபாடு இருக்காது...அதனால பஸ் போகும் வழக்கமான சாலையிலேயே செல்வோம்..." என்றேன்

"ஏங்க பயப்படுறிங்க...நான் நிதானமாகத்தான் ஓட்டுவேன்...அவசரப்பட மாட்டேன்"

"தெரியுங்க...இரண்டு பேருமே திருமணம் ஆனவங்க..."

"இதுவரையில் ஆக்ஸிடெண்ட் ஆகுற அளவுக்கு நான் ஓட்டியதே இல்லை"

"ம் சரிதான்...விபத்துக்கு காரணம் எப்போதுமே நாமாக இருப்பதில்லை...ஒப்புக் கொள்கிறீர்களா ?"

"வாஸ்தவம் தான்.."

இப்படியே பேசிக் கொண்டே சென்று கொண்டிருந்தோம்

"இந்த வழி கொஞ்சம் சுத்துங்க...நான் தனியாக வந்தால் எக்ஸ்பிரசில் போவேன்"

"மத்த நாளில் எனக்கும் பயமில்லை, மழைவேறு லேசாக தூறிக் கொண்டு இருக்கிறது...அதனால் தான் வழியை மாற்றச் சொன்னேன்"

"இருந்தாலும் ரொம்ப பயப்படுறிங்க..."

"பயம் விபத்து குறித்து அல்ல...எவ்வளவு அடி படும் என்பது குறித்துதான்..நாம் என்னதான் யோசித்து யோசித்து சென்றாலும்...நடக்கனும் இருந்தால் அது நடந்துடும்..."

"இப்படியெல்லாம் சொல்றிங்க..."

"உண்மை தாங்க... அந்த நேரத்தில் அது நடக்கனும் என்று இருந்தால் நடந்துடும்... அதில் ஒரு வினாடி கூட தாமதமே இருக்காது"

அப்போது சிவப்பு விளக்கு வரவே ஒரு சிக்னலில் நின்றோம்,

அடுத்து ஒரு 500 மீட்டர் தொலைவில் சென்று கொண்டு இருக்கும் போது வலது பக்கம் பார்கிங்கில் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டு இருந்த சிறிய லாரியை திடிரென்று எடுத்தார்கள். கொஞ்சமாக அடுத்த ட்ராக் பக்கம் திருப்பினார், அவ்வளவு தான்

'கிரீச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்' சத்ததுடன் வண்டி இடது பக்கமாக வழுக்கி சாலையில் சாய அவர் சாய...பின்னால் எதையும் பிடிக்காமல் உட்கார்ந்திருந்த நான் அவர் மீது சாய்ந்து அப்படியே உருள, ஒரு 8 அடி தொலைவுக்கு வண்டி இழுத்துச் சென்றது...கிழே தேய்ந்து கொண்டு செல்லும் போதே 'அடி பலமாக இல்லை... உடனே எழுந்துவிட முடியும்' என்று நினைத்தபடியே உடனே எழுந்துவிட்டேன். அருகில் சென்று கொண்டு இருந்த இந்திய வாலிபர் உடனடியாக உதவிக்கு வந்தார், எனக்கு இடது கால் பெருவிறலுக்கு அருகில் இரு இடங்களில் 1 க்கு 1/2 செமீ நீளவாக்கில் இரு இடங்களில் 1 மிமி ஆழத்துக்கு தோல் சிராய்ப்பு, அதே போல் வலது முட்டியில் 2 இடங்களில் வட்டமாகவும், நீள்வட்டமாகவும் 2 செமி அளவுக்கு இரு சிராய்ப்புகள், இடது உள்ளங்கையில் தட்டச்சு செய்யும் போது அழுத்தம் கொடுக்கும் இடத்தில் 1/2 செமீ சிராய்ப்பு, வலது உள்ளங்கையில் லேசான கீரல். 135 வெள்ளி மதிப்புள்ள கைகடிக்காரத்தில் கீரல்கள், அதை அணிந்திருக்காவிட்டால் மணிக்கட்டு தேய்ந்திருக்கும். கொஞ்சமும் பதட்டம் வரவே இல்லை.

நண்பருக்கு விரல் மற்றும் கால் மூட்டு பகுதியில் பல இடங்களில் தோல் பிய்ந்து சிறிது இரத்தம் கொட்டியது. அவருக்கு பேண்ட், சட்டை கிழிந்தே விட்டது. 1 நிமிடத்தில் அவரும் எழுந்துவிட்டார். அவருக்கு பதட்டம் குறையட்டம் என்பதற்காக அங்கேயே ஒரு ஐந்து நிமிடம் நின்று கொண்டுவிட்டு, வண்டியைக் கிளப்பினோம், கிளம்பியது, அதன் பிறகு சாமான்களை வாங்கிக் கொண்டு தான் வீடு திரும்பினோம்.

பதட்டம் குறைந்ததும் சொன்னார்,

"நான் எப்போதும் நிதானமாகத்தான் போவேன், எதுவும் நடக்காது என்றே நினைத்தேன்...நீங்க சொல்வது போல் நடக்கும்னு இருந்தால் நடந்துடும் போல இருக்கு"

"விபத்துக்கு காரணம் நாமாகவே இருப்பது இல்லைங்க அப்படித்தான் நீங்க புரிஞ்சுக்கனும்...ஜோசியம் சொல்வதாக நினைச்சுக்காதிங்க...நம்மல மீறி நடந்துவிட்டால் நடக்க வேண்டி இருந்திருக்கு போல என்று நினைத்துக் கொண்டால் பதட்டமில்லாமல் இருக்கலாம்"

"சரிதான்..."

"இந்த சாலையில் விழுந்ததால் எழுந்தோம், இதுவே எக்ஸ்பிரஸ் சாலை என்றால் ?...பின்னால் வந்தவன் மேலே ஏற்றிட்டு போய் இருப்பான்..."

"நெனச்சாலே பயமாக இருக்கு" என்றார்

"கடைசியில் சிவப்பு விளக்கு விழாமல் இருந்திருந்தாலும் இது நடந்து இருக்காது, முன்னமே அந்த பகுதியை கடந்து இருப்போம்...நேரம் எப்போதும் சரியாகவே செயல்படும்.."

"ரொம்ப சரியாக சொல்றிங்க..."

வீட்டுக்கு வந்த பிறகு தான் இரு வீட்டு அம்மணிகளுக்கும் நாங்கள் விபத்தில் சிக்கியதைச் சொன்னோம்.

ஆறுதலா கிடைக்கும் ? ஹெவி டோஸ் தான்.

என்வீட்டுக்கு அருகில் என்னை இறக்கிவிட்டார், அவருடைய வீட்டுக்குச் சென்று, அதன் பிறகு நண்பர் ஒருவர் துணையுடன் கால் முட்டியில் தையல் போட்டுக் கொண்டு அவருடைய வீட்டுக்கு திரும்பினார். அவருக்கு நான்கு நாள் மருத்துவ விடுப்பு. எனக்கு ? திங்கள் மட்டும் தான்.

மெசேஜ் : பைக்கில் சென்றால் மறக்காமல் தலைகவசம் அணியுங்கள். இரண்டு பேருக்கும் தலையில் அடிபடாமல் தலைகவசம் தான் காப்பாற்றியது. நண்பர் அணிந்திருந்த தலைகவசத்தில் சிராய்புகள் இருந்தன.