எதாவது செய்யனும் பாஸ்...

பிறக்கும் அந்த நொடிவரை இரத்தமும் சதையுமாக இருந்த ஒரு குழந்தை தன் பெற்றோர்களாலேயே புறக்கணிக்கப்படும் கொடுமையே வெறெந்த கொடுமையிலும் முதன்மையாகத் தெரிகிறது. எந்த ஒரு உயிரினமும் தம் குழந்தைக்கு பாதுகாப்பான இடம் தேடிவிட்டு, பெற்றுக் கொண்டு அதன் பிறகு அவற்றை வளர்த்து எடுத்து பருவம் அடைந்தவுடன் பிரித்து அனுப்புகிறது. அடைகாக்கும் கோழியும் அதன் சொல்லிக் கொடுக்கும், கிடைத்த உணவை பகிரும் பொறுப்பும், பின்பு வளர்ந்த குஞ்சுகளை கொத்தி விரட்டிவிட்டு அது தன் வழியாக செல்லக் கூடிய உறுதியைக் கொடுக்கும்.

வேண்டாத கர்பம் என்று வெறுக்கப்பட்டு அது குழந்தை ஆவது மனித இனத்தின் சாபக் கேடுகள், இதற்குக் காரணம் பொறுப்பற்ற ஆண் / பெண் இருவருமே தான். எதோ இரு குப்பைகள் சேர்ந்து குப்பைத் தொட்டிக்காக குழந்தை பெற்று வீசி எரியும் போது அந்த குழந்தை என்ன பாவம் செய்தது என்றே என்னத் தோன்றுகிறது.

"அனாதைகளாக யாரும் பிறப்பது இல்லை, பிறந்த பின்னரே அனாதையாக்கப்படுகின்றனர்" என்று யாரோ சொன்னது மிகச் சரிதான். இந்த உலகில் பிறந்தவர்களுக்கு உடனடியாக கிடைக்க வேண்டியது பெற்றோர்களின் அன்புதான். பெற்றோர் யார் என்பதே தெரியாமல் ஒரு குழந்தை வளர்ந்து அதுபற்றிய ஏக்கமே இல்லாதிருக்க வேண்டுமென்றால் அவை மனிதர்களுக்கு இடையே வளராது இருந்தால் தான் முடியும். ஆனால் இங்கே பெற்றோர் புறக்கணிப்பால் வளரும் குழந்தைகள், சமுகத்தில் பிற குழந்தைகள் தம் பெற்றொர்களுடன் செல்வதைப் பார்க்கும் போது, ஏற்படும் அவர்களின் பெற்றோர் குறித்த ஏக்கத்தை கடவுளாலும் புரிந்து கொள்ள முடியாது. அப்படி கடவுளால் புரிந்து கொள்ளப்படுமெனில் அப்படிப்பட்ட குழந்தைகள் பிறந்திருக்கவே பிறந்திருக்காது.

வெறெந்த தானங்களைக் காட்டிலும், இழப்புகளைக் காட்டிலும் பெற்றோர்களை இழந்து 'அனாதை' என்ற பெயரில் வாடும் குழந்தைகளின் துயரே மிகப் பெரியது. இதுபோன்ற குழந்தைகள் இருக்கும் இடத்திற்குச் மாதம் ஒருமுறை சென்று நமது அன்பை அவர்களுக்குத் தெரிவித்தால், உலகத்தில் பெற்றோர்கள் மட்டுமே அன்பைத் தருபவர்கள் அல்ல என்பதை அந்த குழந்தைகள் விளங்கிக் கொள்ளும். பெற்றோர்களுடன் இருப்பதுதான் குடும்பம் / வாழ்க்கை என்ற எண்ணமெல்லாம் கொஞ்சம் குறைந்து தங்களை அறிந்தவர் அனைவருமே நம் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள், நம்மீது அன்பு செலுத்துபவர்கள் தான் என்ற எண்ணம் ஏற்படும், தாழ்வுணர்ச்சி நீங்கி, நம்மில் ஒருவராகவே அவர்களின் மகிழ்ச்சிகரமான வாழ்கையை அமைத்துக் கொள்ள வழிவகுக்கும்.

பசி / பட்டினி / பஞ்சம் இவையெல்லாம் இயற்கையினால் ஏற்படும் இடர்கள். ஆதரவற்றோராக பிறப்பது இயற்கையின் செயலா ? வெறெந்த கொடுமையைவிட ஆதரவற்ற சிறுவர் / சிறுமிகளுக்கு பொருளுதவி செய்ய நமக்கு வசதி இல்லாவிட்டாலும், அவர்களுடன் பழகி, அவர்களுள் ஒருவராக நம்மை இணைத்துக் கொண்டு வாழ்வதில் கிடைக்கும் மன நிம்மதியையும், மகிழ்வையும், கருணை உணர்வையும் எந்த ஒரு இறைவழிபாடும் நமக்கு தந்துவிடாது.

பிறக்கும் முன்பும், இறந்த பிறகும் நாம் கூட ஆதரவற்றோர்களே !

*************

செயல் வடிவம் பெரும் முன், எண்ணங்களை எழுதத் தூண்டிய பதிவர் narsim அவர்களுக்கு நன்றி !