ஆதிவாசிகளும் அற்புதமனிதர்களும் !

பதிவு நண்பர் டிபிசிடி அவர்களின் இல்லத்தினருடன் என் இல்லதாரும் இணைந்து இல்லச் சுற்றுலாவாக மலேசியாவில் உள்ள கேமரான் ஹைலாண்ட்ஸ் எனப்படும் ஊட்டி போன்ற குளிர் மலை பகுதிக்கு சுற்றுலா சென்ற பொன்னான அனுபவம் கிடைத்தது. அங்கு சென்ற போது ஆதிவாசிகளின் இருப்பிடமான 'ஓராங் அஸ்லி கம்போங்' என்னும் சுற்றுலா தலத்துக்குச் செல்லலாம் என்று நண்பர் சொன்னார். கோவண ஆண்கள், அரை நிர்வாண பெண்கள் எல்லாம் இருப்பது போல் சில விடுதிகளில் அவர்களின் படங்களை வைத்திருந்தார்கள். சரி அங்கு செல்லலாம் என்று சென்றோம். போகும் வழியில் அந்த ஆதிவாசி ஆண் ஒருவரை பார்த்தோம். நம்மைப் போலவே உடை அணிந்திருந்தார். எரிப்பது போலப் பார்த்தார். அதன் பிறகு இன்னும் உள்ளே சென்றதும் மலை பகுதியின் சரிவில் மேலும் கீழுமாக மரவீடுகளில் ஆதிவாசிகள் வசித்து வந்தனர். ஆனால் ஆதிவாசி என்பதற்கான அடையாளம் முகத்தில் தெரிந்தது மற்றபடி உடைகள் போன்ற பலவற்றில் அவர்கள் ஆதிவாசியாக இருந்ததில் இருந்து நடை உடை பாவனைகளை மாற்றிக் கொண்டு மற்றவர்களைப் போல் மாறிவிட்டிருந்தார்கள். மேலும் அவர்களிடம் விசாரித்தால் இன்னும் அதே கோலத்தில் இருப்பவர்களை சந்திக்க முடியும். மிருக காட்சி சாலைக்குச் சென்று விலங்குகளை வேடிக்கைப் பார்பது போன்றே மனிதர்களை வினோதமாக வேடிக்கைப் பார்க்க வந்திருந்த செயலை நினைத்து முடிவை மாற்றிக் கொண்டு வெட்கப்பட்டு திரும்பினோம்.

சுற்றுலா முடிந்து திரும்பும் வழியில் மலைச் சாலைக்கு அருகிலேயே ஒரு குடில் அமைத்து அங்கு ஆதிவாசி ஒருவர் புகைப்படம் எடுக்க காட்சி தந்தார். சிலர் வாகனத்தை நிறுத்துவிட்டு அவருக்கு பணம் கொடுத்துவிட்டு அருகில் நின்று நிழல்படம் எடுத்துக் கொண்டார்கள். சென்று வந்ததன் நினைவாக இருக்கட்டுமே
என்று நானும் நண்பரும் அந்த ஆதிவாசிக்கு சில மலேசிய வெள்ளிகளை கொடுத்துவிட்டு அந்த ஆதிவாசி இளைஞரின் தோள் மீது கைபோட்டுக் கொண்டு புகைப்படம் எடுத்தோம், பெயர் மைக்கேல் ஜாக்சனாம். ஓரளவுக்கு 'தாங்க்ஸ்' போன்ற சில ஆங்கிலச் சொற்களை சொன்னார். அவர்களின் முன்னோர் பயன்படுத்திய கருவிகளை இயக்கிக் காட்டினார். அதாவது விசம் தோய்த அம்பை நீளக் குழாயின் அடிப்பகுதி துளைவழியாக வாயால் ஊதி, அது இலக்கு நோக்கி பாய்வதைக் காட்டினார். மேலும் சில ஆதிவாசி இளைஞர்கள் அங்கு இருந்தார்கள். ஆனால் ஒரே ஒரு இளைஞர்தான் ஆதிவாசியின் உடையில் இருந்தார். மற்றவர்கள் நம்மையும் எல்லோரைப் போன்ற உடைகளில் சற்று அழுக்கான உடைகளில் இருந்தனர். நிழல்படம் எடுக்க அனுமதி கேட்டால் எவரும் தயங்கவில்லை.

அங்கிருந்து நகர்ந்ததும், இந்த இளைஞர் உண்மையிலேயே ஆதிவாசி பிரிவை சேர்ந்தவர் தானா ? அல்லது பொருத்தமாக வேடமணிந்து பயணிகள் பார்வைக்காக அரசாங்கமே அல்லது பயணிகளிடம் பணம் பெற்றுக் கொண்டு பிழைப்பு நடத்தலாம் என்பதற்காக எவராவது இதுபோன்று நாடகமாக நடத்துகிறார்களா எனக்கு ஐயமாகவே இருக்கிறதென்றேன். நண்பர் அந்த ஆதிவாசி இளைஞர் மற்றும் அங்குள்ளவர்களின் முகத்தை வைத்துப் பார்த்தால் அவர் ஆதிவாசி இளைஞர் தான் என்றார். மற்றபடி அவர்கள் அந்த உடையை இங்கே பயணிகள் பார்வைக்காக மட்டுமே அணிந்திருக்கிறார் என்று புரிந்தது. ஓரளவு சரிதான். வெறும் கோவணத்துடன் அந்த கடும் குளிரில் ஆதிவாசிகள் இருக்க முடியாது என்றே நினைக்கிறேன்.

ஆதிவாசிகளின் நிலையை உயர்த்த வேண்டும் என்று நினைக்காமல் அரசுகள், அவர்களின் நிலங்களை சுற்றுலாத்தலமாக ஆக்கியது மட்டுமின்றி, ஆதிவாசிகளை பொதுமக்கள் காட்சிப் பொருளாக பார்பதைப் சுற்றுலாவில் ஒரு இடமாக வைத்திருப்பதற்கு அவைகள் உண்மையில் வெட்கப்படவேண்டும். அதுபோன்ற சுற்றுலா மையங்களை அமைத்து எங்கள் நாடு பழம்பெருமை மிக்கது என்று பறைச்சாற்றும் அதே நேரத்தில் இன்னும் முன்னேறாத மக்கள் இங்கு இருக்கிறார்கள், அவர்களின் இடங்களை அறிவிப்பின்று ஆக்கரமித்துக் கொண்டோம் என்று சொல்லாமல் விட்டதையும் அரசுகள் மறைக்க முடியவில்லை.

எல்லோரும் மனிதர்கள் தான் ஆதிவாசிகளை விநோதமாக பார்க்கும் நமது முன்னேறிய நாகரீகத்தில் கூடத்தான் அரைகுறை ஆடை நடனங்களும் நடக்கின்றன. அவர்கள் உடலை மறைத்துக் வாழப் பழகிக் கொண்டிருக்கிறார்கள், அவர்கள் விநோதமாக இருப்பார்கள் அதை ரசிக்கலாம் என்று செல்லும் நமது மனது நிர்வாணம் ஆகிவிட்டது. எரிப்பது போல் பார்த்த இளைஞர் பார்வையின் பொருள் இன்னும் நாங்கெளென்ன உங்களுக்கெல்லாம் காட்சிப் பொருளா ?' என்று கேட்பது அங்கேயே புரிந்தது. சுற்றுலா முடிந்து திரும்பும் வழியில் ஆதிவாசியை நிழல்படம் எடுத்த போது, அவனும் நம்மினம் தான் என்று நினைத்தப்படி கொஞ்சம் கூட தயங்காமல் அவன் தோள்மீது இருவருமே கைபோட்டு படம் எடுத்துக் கொண்டோம். ஆதி மனிதர்களை காட்சிப் பொருளாக பார்க்கும் சமூகத்தில் தான் வாழ்கிறோம், அதில் நானும் ஒரு அங்கமாக இருக்கிறேன். வெட்கமாகத்தான் இருந்தது. ஆதிவாசிகளை காட்சிப் பொருளாக்கி சுற்றுலா வழிகாட்டிகளும் நிறையவே சம்பாதிக்கின்றனர். அவர்களின் நிலை மாறவேண்டும். அல்லது அவர்களின் விருப்பத்திற்கேற்று வாழ்வதற்கான வழி அமைத்துக் கொடுக்காவிட்டாலும் அவர்களின் சுதந்திரத்தை பரிக்காமல் இருந்தாலே போதும்.

நாம் வாழும் இயந்திர வாழ்க்கையை மறந்து, இதுபோன்ற இடங்களுக்கு மகிழ்வைத் தேடி இரண்டு நாள் சுற்றுலா சென்று ஆற்றிக் கொள்ளும் நம்மைவிட அவர்கள் எவ்வளவோ மகிழ்வாகத்தான் இருக்கிறார்கள்.