அவன் என் குழந்தை ! (சிறுகதை)

"சேகர், நான் உங்களை உயிருக்குயிராய் நேசிக்கிறேன், அதில் உங்களுக்கு சந்தேகம் வேண்டாம்"

"பிறகு, இப்படி பேசுவது என்ன ஞாயம் ?"

"பேசுவது ஞாயம் பற்றி அல்ல, என்னோட வாழ்க்கையில் அநியாயம் நிகழ்ந்துவிடக் கூடாது "

"இவ்வளவு தானா உன்னோட முடிவு ?"

"என்னை விட்டுடுங்க சேகர், நான் காதலிக்க ஆரம்பித்த போது, உங்க வீட்டில் இப்படி ஒரு பிரச்சனை இருப்பது எனக்கு தெரியாது"

"இதெல்லாம் சொல்லிவிட்டுத்தான் காதல் வந்திருக்கனுமா ?"

"இதெல்லாம் வச்சிக்கிட்டு உங்களுக்கு காதலே வந்திருக்கக் கூடாது !"

அவமானத்தில் மவுனமானான்

"மூளை வளர்ச்சி இல்லாத அண்ணன் உங்களுக்கு இருப்பது என்னுடைய குறையா ?"

"எங்க வீட்டில் அண்ணன் ஒரு குழந்தை மாதிரிதான்"

"எனக்கு சரிவராது சேகர், உங்களை கல்யாணம் செய்துகொண்டு அதையும் தலையில் சுமக்கனும் ?"

"........."

"வீடுமுழுவது எச்சில், காக்கா வலிப்பு, மூத்திர வாடை என்னால் அந்த சூழலுக்கெல்லாம் தயார்படுத்திக் கொள்ளமுடியாது"

"நித்யா, நாம வேண்டுமானால் அண்ணனை எதாவது பாதுகாப்பு இல்லத்தில் சேர்த்துவிட்டுடுவோம்"

"ம் ஈசியாக சொல்லுவிங்க, நான் வந்துதான் அதை துறத்தியதாக கெட்ட பெயருடனும், குற்ற உணர்வு, அருவெறுப்பு என்றெல்லாம் என்னால் வாழ்க்கை நடத்த முடியாது சேகர்"

"நான் என்ன செய்யனும்"

"மனசுக்கு கஷ்டம் சில நாட்கள் இருக்கும், அதை தாங்கிக்குவோம், நாம பிரிஞ்சிடுவோம்"

அதன் பிறகு பேசிக் கொள்ளாமல் எழுந்து வேறு வேறு திசைகளில் சென்றுவிட்டனர்.

*****

அண்மையில் சேகரின், மூளை வளர்ச்சி குறைந்த அண்ணன் இறந்துவிட்டதாக கேள்விபட்டு இருந்தாள் நித்யா.

"மிஸ் நித்யா....இது அதிர்ச்சியனது தான், மாற்றுவழி இருக்கு"

சேகர் பற்றிய நினைவுக்கு செல்ல வைத்த அதே டாக்டரின் குரல் தான், மீண்டும் சேகரைப் பற்றிய நினைவில் இருந்து மீட்டது

நித்யா குழப்பமும் அதிர்ச்சியும் இன்னும் நீங்காமல் தன் கணவர் மாதவனைப் பார்த்தாள்

"சொல்லுங்க டாக்டர்" என்றார் மாதவன்

"பிறக்கும் குழந்தைகளுக்கு டவுன் சிண்டரம் இருக்கிறதா என்று பார்ப்பது எப்போதும், நல்லதுதான்"

"..........."

மேலும் தொடர்ந்தார்

"இப்ப கரு உருவாகி நான்கு மாதம் தான் ஆகிறது, டவுன் சின்டரம் இருப்பது தெரிந்துவிட்டது"

".........."

"நீங்கள் இருவரும் விரும்பினால், கருவை அபார்சன் பண்ணிக் கொள்ளலாம், கொஞ்சம் ஆபத்தானது பார்த்து செய்யமுடியும்"


".........."

மாதவன் எதோ பேச வருமுன்,

"அடுத்து பிறக்கும் குழந்தைக்கும் இது போல் ஆகுமா என்று பலரும் கேட்கிறாங்க, அப்படியெல்லாம் ஆகாது என்று சொல்லிவிட முடியாது"

மாதவன் நித்யாவைப் பார்த்தார்

நித்யா தீர்க்கமான முடிவுடன்,

"டாக்டர் எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி 7 வருடம் ஆகி குழந்தையே இல்லை, அதனால் நாங்கள் இதை இழக்க விரும்பல"

மாதவன் மனதில் கலக்கம் இருந்தாலும் நித்யா சொல்வது சரி என்பது போல் எதுவும் பேசாதிருந்தார்

"மாதவன், உங்களுக்கு எதும் ?"

"ஜீரணிக்க கஷ்டமாகத்தான், இருக்கு, இருந்தாலும் இது எங்கள் குழந்தை, இதுக்கும் மேல் சொல்ல ஒன்றும் இல்லை"

"நமக்கு என்ன கிடைக்கும் என்பதை நம்மால் தீர்மாணிக்க முடியாது என்பதை உணர்ந்து விட்டேன், நான் இந்த குழந்தையை பெற்றுக் கொள்ள விரும்புகிறேன்" தீர்கமான முடிவைச் சொல்லிவிட்டு விடைபெற்றார்கள்.

நித்யாவுக்கு கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

"பொறுப்பானவர்களுக்குத்தான் இந்த பரி(ட்)சை கடவுள் கொடுக்கிறார் போல் இருக்கிறது" மாதவன் ஆறுதலாக சொல்லும் போது, மீண்டும் சேகரின் அண்ணனின் நினைவு வர, மாதவனின் கைகளை கண்ணீருடன் பற்றிக் கொண்டாள் நித்யா

*********

இப்படியே கதையை முடித்துவிட்டால் நீதிக்கதையாக போய்விடும். இன்னும் கொஞ்சம் தொடருகிறேன். பிடித்து இருக்கான்னு சொல்லுங்க.

*********

விசும்பல் சத்ததில் விழித்துக் கொண்ட நித்யாவின் அம்மா,

"நித்யா.... எழுந்திரு...இது என்ன கண்ணீரால் தலையணையே ஈரமாகி இருக்கிறது"

தூக்கத்தில் இருந்து விழித்த நித்யாவுக்கு 'எல்லாம் வெறும் கனவா ?' என்ற வியப்பாக இருந்தது, 'அப்போ மாதவன், ஏழுவருட வாழ்கை, வயிற்றில் குழந்தை எல்லாம் கனவா ?'

அவளை சமாதானப் படுத்தும் விதமாக,

"நீ சாயங்காலம் வீட்டுக்கு வரும் முன் சேகர் தம்பி போன் பண்ணியது, வீட்டுக்கு வந்திட்டியா என்று கேட்டு கொஞ்சம் பதட்டமாக பேசியது, உங்க இரண்டு பேருக்கும் பிரச்சனை ஆகி இருக்கிறது என்று தெரிகிறது"

"...." நித்யா அம்மாவின் முகத்தைப் பார்த்தாள்

"நீ ராத்திரி சாப்பாடு கூட வேண்டாம் என்று அப்படியே தூங்கிவிட்டாய் நாளைக்கு சொல்லலாம் என்றிருந்தேன்"

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மலர்ந்த முகத்துக்கு மாறிய நித்யாவிடம்

"உங்க இரண்டு பேருக்கும் என்ன தான் பிரச்சனை, இரண்டு வீட்டிலும் சரி என்று தானே சொல்கிறோம்"

"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லம்மா"

"சரி, காலையில் பேசிக் கொள்ளலாம், முடிஞ்சா சாப்பிட்டுவிட்டு படு"

'நான் செய்த தவறும், எனது சுயநலமும், அது ஞாயமற்றது என்ற உணர்வும் சேர்ந்த எனது மனக்குழப்பமே கனவாக வந்திருக்கிறது, சேகரிடம் அவ்வாறு பேசியது தவறுதான், நாளைக்கு முதல் வேளையாக மன்னிப்பு கேட்டுவிட்டு கல்யாணத்துக்கு தேதி பார்க்கச் சொல்லிவிட வேண்டியதுதான். சேகரின் அண்ணன்...அவன் என் முதல் குழந்தை' நினைக்கும் போது மனசு நிறையவே சலனங்கள் அடங்கியதால், கனவற்ற ஆழ்நிலையில் அப்படியே தூங்கிப் போனாள் நித்யா