தமிழ் நெடுங்கணக்கும் அரைகுறைகளின் தப்புக் கணக்கும் - 1

மொழிகள் வெறும் தகவல் தொடர்பு சாதனமாகவே தோன்றிய காலத்தில் இருந்தது, அதாவது பறவைகள், விலங்குகளின் குரல் ஒலி போல் ஒரு தகவல் பரிமாற்றத்திற்காகவே முதன் முதலில் மொழிகள் ஏற்பட்டு இருக்க வேண்டும். உலகில் உள்ள எந்த மொழியும் (கணனி மொழி தவிர்த்து) தோன்றிய காலத்தில் எழுத்துடனே தோன்றி இருந்ததற்கான கூறுகளே (ஆதாரம்) இல்லை.

பறவைகளின், விலங்குகளின் தொண்டை மற்றும் நாக்கு அமைப்பிற்கு ஏற்றார் போல் குரல் ஒலி இருக்கும், ஒரு குறிப்பிட்ட வகை பறவைகளின் குரல் ஒலி அதே வகை இன்னொரு பறவையின் குரல் ஒலியை ஒத்தே இருக்கும், இது போன்று தான் ஒவ்வொரு வகை விலங்குகளுக்கும் ஒலியிளவில் ஏற்ற இரக்கம் இருக்கும். அவை தம் சூழலுக்கு, தேவைக்கு ஏற்ப எழுப்பும் ஒலிகள் எல்லாம் ஒரே அளவில் (wave length) தான் இருக்கும்.

மனிதன் சமூக விலங்கு, பழங்குடி(ஆதிவாசி)களாக இருந்தாலும் தனக்கென சமூகம் அமைத்துக் கொண்டவன், குழுவாகவே வாழப் பழக்கப்பட்டவன், பழங்கால மனித குழுக்களில் அந்தந்த குழுக்களுக்குள் தோற்ற அமைப்பும் குரல் ஒலியும் ஒன்று போலவே இருந்திருக்கலாம், காலப்போக்கில் இனக்குழுக்கள் கலந்த போது பல்வேறு நிற இனங்களில் கலப்பில், இனக்குழுக்களுக்குள் பல்வேறு முகசாயல் உடைய மனிதனாக பரிணாமம் பெற்றுவிட்டான். சீனர்கள் என்றாலே அவர்களது முகம் இப்படித்தான் இருக்கும், எல்லோருமே நகல் (க்ளோனிங்) செய்யப்பட்டவர்கள் போல இருக்கிறார்கள் என்றே நினைப்போம், ஆனால் அவர்களுடன் நாள் தோறும் பழகுபவர்களுக்கு அவர்களின் ஒவ்வொரு முகமும் இந்தியர்களைப் போலவே வேறுவேறு வடிவானது என்பது தெரியும். மேற்கு இந்திய மட்டை(கிரிக்கெட்) ஆட்டக்காரர்களைப் பார்த்தபிறகும் கருப்பின மக்களைக் கூட நாம் ஒரே தோற்றம் முடையவர்கள் என்றே நினைக்கிறோம், அவை வெறும் உடல் அமைப்புதான், முக அமைப்பு, குரல் ஒலி எந்த ஒரு இனத்திலும் இரட்டையர்கள், உடன்பிறந்தோர் தவிர்த்து ஒன்றுபோலவே இருக்காது.

முதலாக காணப்பட்ட மனித குழுக்களுள் ஒவ்வொன்றிலும் அவர்களுக்குள் குரல் ஓலியும் தோற்றமும் ஏறக்குறைய ஒன்று போலவே இருந்திருக்க வேண்டும், அவர்களுக்குள் எழுப்பிக் கொண்ட ஒலிகளே நாளடைவில் வேறுப்பட்ட தகவல் பரிமாற்றத்திற்கான சுட்டொலிகளாக ( அல், உல், குல் - அங்கே, இங்கே, பக்கத்திலே) மாறி மொழியாக வளர்ந்திருக்கிறது. நாகரீகம் வளர்ச்சியடையாத இனக்குழுக்களுக்கு தகவல் சேமிப்பு என்பதற்கான தேவையே இல்லை, ஏனென்றால் அவர்கள் எளிய ஆயுதங்களை செய்வது, வேட்டையாடுவது மற்றும் குடில்களை அமைத்துக் கொள்வது என்பது மட்டுமே அவர்கள் வாழ்நாளில் தெரிந்து கொள்ளவேண்டியவை. அதனால் அவர்களுக்கு பேசும் மொழியில் எழுத்துக்கள் தேவையற்றதாகவும், பேசும் மொழியே மூத்தோர் வழி வாய்வழியாக அறியப்பட்டு அவர்களுக்குள் புழங்கி வந்தது. அது போன்ற பழங்குடியினரின் மொழிகள் எத்தனை ஆயிரம் ஆண்டுகள் ஆனாலும் அந்த மொழி சிதையாமலேயே இருக்கும்.

நாகரீகம் பெற்ற இனக்குழுக்கள் மொழியை தகவல் பரிமாற்றத்திற்காக பயன்படுத்துவது என்பதிலிருந்து தகவல் சேமிப்பு என்பதை நோக்கி மொழியை கொண்டு செல்ல முயன்ற போது எழுத்து என்பது அதற்கு இன்றியமையாதது, தேவை (அத்யாவசியம், அவசியம்) என்றாகியது.

தொடரும்...