ஆந்திராவை பிரித்து கொடுங்கள் !

பிரிவினை என்பதை எதோ செய்வினைச் சொல்லாக்கி, கசப்பு உணர்வுடன் பார்ப்பதற்கு அவை தேவையற்ற பாலபாடமாக பயிற்றுவிக்கப்பட்டுள்ளதே காரணம். குறிப்பிட்ட மொழிப் பேசுபவர்க்களின் அடிப்படை கூட்டமைப்பு அல்லது அவர்களின் உரிமைகளுக்கான ஒருங்கிணைப்பு என்ற அரசியல் சாசனத்தின் அடிப்படையில் நிலப்பரப்புகள் மொழி வாரி மாநிலங்களாக அடையாளப்படுத்தப்பட்டு இந்திய தேசிய நீரோடையில் கலந்தன. குறிப்பிட்ட மொழிப் பேசுபவர்கள் பெரும்பான்மையாக வசிப்பவர்கள் என்ற அடிப்படையில் தான் தமிழ் அடையாளப் பெயர்களை தாங்கிய தமிழர் வாழ்ந்த நிலங்கள் கூட அண்டை மாநிலங்களுக்கு சென்றது, திருப்பதி, பாலக்காடு போன்றவை இந்த வகையே, அதே போல் ஹொசூர், ஊட்டி போன்றவை தமிழகத்தில் இருந்தாலும் அந்தப் பெயர்களுக்கான பொருள் கன்னடம் சார்ந்தது. ஊட்டி மற்றும் ஹொசூர் (ஓசூர்) தமது மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவை என்பதை கர்நாடகத்தவர்களும் கூறி வருகிறார்கள். விடுதலைக்குப் பிறகு மாநிலங்கள் நில எல்லைக்குள் பல்வேறு கருத்து மோதல்கள் இருந்தாலும் இந்தியர் என்ற ஒற்றைச் சொல் அனைவரையும் ஒன்றிணைப்பதாக பாடத் திட்டங்களில் சொல்லுகிறார்கள், இவை ஏட்டளவே ஏனெனில் தண்ணீர் உள்ளிட்ட பொதுவான வளங்களில் பகிர்ந்தளிப்பதில் ஒற்றுமை என்பது அவை மீந்து போகும் போது மட்டும் தான் என்ற அளவில் இருக்கிறது. தெலுங்கான - ஆந்திரா பிரச்சனை என்பது அண்டைமாநில பிரச்சனை அல்ல, உள் மாநில பிரச்சனையே.

தெலுங்கான ஆந்திராவின் ஏனைய பகுதிகளைவிட வளர்ச்சியில் பின் தங்கியுள்ளது என்பதே குற்றச்சாட்டாகவும், அதை சரி செய்யும் நோக்கில் தனிமாநிலமாக அப்பகுதி அமையவேண்டும் என்பதே பெரும்பான்மை தெலுங்கானவாசிகளின் கோரிக்கை. இவை உண்மை எனும் போது ஆந்திர அரசு தெலுங்கான பகுதிகளை முன்னேற்ற முன்வந்து பிரச்சனைகளை களைந்திருக்க வேண்டும், தென்னிந்திய மாநில ஆட்சியாளர்களின் போக்கே ஆட்சியை தக்க வைத்துக் கொள்ளப் பாடுபட்டால் போதும் என்ற நிலையில் இருந்து கொண்டு ஒட்டு மொத்த மாநில நலனை புறக்கணித்தே வருகின்றனர். ஆந்திராவில் எந்த ஒரு ஆளும் கட்சியும் தனித் தெலுங்கான கோரிக்கையை ஆதரித்து நடவடிக்கை மேற்கொண்டது போல் தெரியவில்லை, 15 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக விஜயசாந்தி உள்ளிட்டோர் தொடர்ந்து தனி தெலுங்கான மாநிலம் அமைய வேண்டும் என்று கோரிவருகிறார்கள். ஆந்திராவின் ஆட்சி மாற்றங்களுக்கு ஆளும் முறையவிட தெலுங்கான ஆதரவு என்ற ஒற்றைச் சொல்லின் மீதான ஆதரவே அவற்றை ஏற்படுத்திவருகிறது, தெலுங்கான உறுதி என்று கூறிய காங்கிரஸ் இதுவரை அவற்றில் முனைந்து செயல்பட்டது இல்லை. அவ்வப்போது பரிசீலிக்கிறோம் என்று கூறியே வந்தனர். ஆனாலும் தெலுங்கான அமைவதற்கான சூழலுக்கு அவர்கள் முயலவில்லை, எதோ தெலுங்கான கமிட்டியெல்லாம் அமைத்தும் அவர்களது பரிந்துரை குவிஸுக்கு வகை வினாக்களுக்கு கொடுக்ப்படும் பல்வேறு விடை போன்றே சிறுபிள்ளைத்தனமான பரிந்துரையாகவே இருந்தது. இது மீண்டும் போராட்டம் வெடித்துள்ளது, இந்த முறை தெலுங்கான அமைவதற்கான வாய்ப்புகள் தெரிகிறது.



ஹைதராபாத் தெலுங்கானாவுக்கா ? ஆந்திராவுக்கா ? என்ற நிலையில் ஆந்திர பகுதிவாசிகள் முற்றிலுமாக தெலுங்கான கோரிக்கையை எதிர்த்துவருகிறார்கள். அளவுக்கு மிகுதியான மொழிப்பற்றும் ஒரு காரணம், எங்கே பிரிந்துவிட்டால் தெலுங்கு பேசும் மக்கள் பிரிந்துவிடுவார்களோ என்கிற தேவையற்ற அச்சம் பிரிவினைக்கு எதிராக நிற்கிறது. வெறும் மொழிப் பற்று ஒட்டுமொத்த அம்மாநிலத்தின் நலனையும் பிரதிபலிக்கவில்லையே. வெறும் மொழிபற்று மட்டுமே இருக்கிறது, ஆனால் அவை மாநிலத்தின் பிற பகுதி மக்களை ஒன்றாகப் பார்க்கவில்லை என்பது தான் தெலுங்கானவாசிகளின் குற்றச் சாட்டும் ஆகும். இங்கு தமிழ்நாட்டுக்குள்ளேயே தனிமாநிலம் (புதுவை மாநிலங்கள்) செயல்படுகிறது, தமிழர்கள் பிரிந்து கிடக்கிறார்கள் என்று யாரும் அச்சப்பட்டது போல், அது பற்றி சிந்தித்து போல் தெரியவில்லை. தனித் தெலுங்கானவும், ஆந்திராவும் தெலுங்கர்களுக்கு அமைந்தால் அவை தெலுங்கர்களுக்கு பெருமையே, ஏனெனில் ஒரே மொழியைப் பேசும் பெரிய இரு மாநிலங்கள் என்ற தகுதி இந்தியாவில் வெறெந்த மாநிலத்திற்கும் கிடைக்காத பெருமை. தேவையற்ற உணர்ச்சி கொந்தளிப்புகளை விட்டுவிட்டு தனிதெலுங்கான அமைய ஆந்திர தெலுங்கர்கள் ஒத்துழைப்பதே ஒட்டுமொத்த தெலுங்கு சமுகத்திற்கும் நன்மை பயக்கும்.

வரும்கால தெலுங்கான மாநிலத்திற்கு முன்கூட்டிய நல்வாழ்த்துகள்.