மொக்கை போட ஆரம்பித்து...

கவிதைகள் மீது எனக்கு ஈடுபாடு வந்ததற்கு முதன்மைக் காரணமாக நான் நினைப்பது கவிஞர் வாலி மற்றும் கவிஞர் வைரமுத்து சுற்றி வளைக்காது "நச்"சென்று எழுதுவதில் இருவரும் வல்லவர். பெரியவர் வாலி எதுகை மோனைக்காக ஆங்கில சொற்களை எடுத்தாளுவார், வைரமுத்து திரைப்படப் பாடல்களில் அதைச் செய்வார். இளமை என்பது பருவமே இல்லை அது மனம் சார்ந்த அகப்பொருள்.. அது என்றும் இருப்பது இதை நான் வாலியின் கவிதைகளை வாசிக்கும் பொழுது அவருடைய எழுத்தின் துள்ளல்கள் சொல்லிக் கொடுத்த பாடம். சில ஆபாசபாடல்களை எழுதி இருந்தாலும் என் ஆசாபாசத்துக்குள் என்றுமே இருப்பவர் கவிஞர் வாலி. கற்பனை என்ற விடயத்தில் எழுதும் பொழுது அது கவிதையானாலும் சரி ...கதை ஆனாலும் சரி அதை எழுதுபவரின் கற்பனை என்ற இடத்தில் நிறுத்திப் பார்ப்பது போதும், அதை தாண்டி இப்படி கீழ்தரமாக எழுதுபவரும் (ஒரு சிலர் தவிர்த்து) கீழ்தரமான ஆளாக இருப்பார் என்று அதீதமான கற்பனைகள் அவசியமற்றது என்றே சொல்வேன். ஏனென்றால் ரொம்பவுமே 'பாசிட்டீவ் திங்' எழுத்தாளர்களுக்கு இருந்தால் எந்த அவலத்தையும் எழுத்தில் கொண்டுவரமுடியாத கட்டுப்பாட்டை அது அவனுக்கு விதித்துவிடும்.

சொல்லவருவது இதுதான் கவிதையோ, கதையோ அதில் சொல்லவருபவை விமர்சனத்துக்கு வரலாம் ஆனால் அதை சொல்பவரின் மனமோ அல்லது அவரது தனிப்பட்ட குணமாக அவரது ஆக்கத்தை விமர்சனமாக்கக் கூடாது. 'எப்படி எப்படி...சமைஞ்சது எப்படி' என்று வாலி எழுதினால், அது அந்தப்படத்தில் அவருக்குக் கொடுக்கப்பட்ட சிக்சுவேசனுக்காக எழுதப்பட்ட பாடல், இயக்குனரின் விருப்பத்திற்காக எழுதப்பட்ட பாடல் என்று கொள்வது பொருத்தமாக இருக்கும். சுயவிருப்பங்களும் கற்பனையில் இருக்கும் என்பதை ஒப்புக் கொள்ளவேண்டும் அத்தகைய சுயவிருப்பத்தை ஒருவர் எழுதும் போது எல்லோரைப்போலவும் அவர்களும் சமூக பொருப்புணர்வுடன்தான் செயல்படுவார்கள் என்பதையும் நாம் நம்ப வேண்டும். விமர்சனமே இல்லாமல் ஒன்று எழுதவேண்டுமென்றால் அவை 'சுற்றுலா சென்று வந்ததைப்பற்றி சிறு குறிப்பு வரைக' என்று ஆசிரியர் தரும் அசைன்மெண்டுக்கு எழுதப்படும் கட்டுரைகள் மட்டுமே.

பதிவுலகம் போன்ற ஊடகத்தில் 'பாசிட்டிவ் திங்கிங்' என்ற எவரும் அறிவுறுத்தினால் அவர் பரிதாபத்துக்கு உரியவர்தான். குப்பனும் சுப்பனும் பதிவு எழுத வந்தால் அவர்களுக்கு எழுத்து வரமால் போகலாம், பொது இடத்தில் எப்படி பேசுவது என்று தெரியாமல் போகலாம், ஆனால் அவர்களுக்கு இருக்கும் கருத்தை அவர்கள் மொழியில் மட்டுமே அவர்களால் வெளிப்படுத்த முடியும் என்பதைப் புரிந்து கொண்டால், பதிவுலகம் இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற எல்லைகள் உடைந்து ப்ரபஞ்சம் போல விரிந்து இருக்கும். முகம் சுளிக்க வைக்கும் ஆபாசங்கள் எப்பொழுதும் நம்மை சுற்றி நடப்பவையே, காதில் விழுந்தாலும் அவற்றில் நாம் கவனம் செலுத்துவதில்லை. பொருட்படுத்துவதில்லை. இணையத்திலும் இதே நிலையை வைத்துக் கொண்டால் போதும் அவரவர் எண்ணத்தை எழுதுவதற்கு வரும் எதிர்வினை ஆபாசங்கள் குறித்து ஐயப்படத்தேவை இல்லை.

புனிதர்பட்டம் நமக்கு நாமே கொடுத்துக் கொள்ளும் போது, நம்மை நம் செயல்களை புனிதமாக நினைத்து அல்லது முற்றிலும் மறந்துவிட்டு மற்றவர்கள் எல்லோரும் குறையுடவர்கள் போலவும் அவர்கள் எல்லோரும் அபத்தமாக நடந்து கொள்பவர்கள் என்று தெரிவது நம் மனவியாதியே அன்றி வேறொன்றும் இல்லை. அதற்காக கருத்துக்கு எதிர்கருத்து தேவை இல்லை என்ற சொல்லவரவில்லை. அவரவர் எண்ணத்தில் அவரவர் அறிந்துள்ள எல்லைக் குட்பட்டே எழுதுகிறார்கள் என்று புரிந்து கொண்டு மறுமொழிய முன்வரவேண்டும்.

பதிவுக்கும் தலைப்புக்கும் தொடர்பில்லாமல் போய்விட்டது... என்ன செய்ய ? மொக்கைப் போடலாம் என்று எழுத ஆரம்பித்தேன்... மொக்கைப் போட விசயம் கிடைக்காமல் திண்டாடி திண்டாடி ... கடைசியில் சீரியஸ் ஆகிவிட்டது. :)))