மரணத்தை கொண்டாட முடியுமா ?

'எம் மகன்' படத்தில் ஒரு காட்சி அதில் வயதான கிழவர் (கிழவர் சொல்லக்கூடாதா ? ) மரணமடையும் போது அதை விமர்சையாக கொண்டாடுவார்கள். அந்த படத்திற்கு முன் இப்படி ஒரு காட்சியை திரையில் பார்த்தது இல்லை. ஆனால் பொதுவாக வயதானவர்கள் இறக்கும் போது மனைவி மகன் - மகளைத் தவிர வேறு எவரும் அழுவதில்லை. பேரப்பிள்ளைகள் எதுவும் நடக்காதது போல அங்கும் இங்கும் ஓடிக் கொண்டிருப்பார்கள், பேரப்பிள்ளைகள் நெய்பந்த நேரத்திற்கு வந்து அதனுடன் சுற்றிவருவதுடன் சரி. பொதுவாக மிகச் சிறுவயது குழந்தைகளை மன அளவில் மரணம் பாதிப்பதில்லை (பின்னால் சிரமப்படுவதைச் சொல்லவில்லை) என்பது இயற்கை அவர்களுக்கு கொடுத்திருக்கும் ஒரு பண்பு.

இறந்தவர் வயதானவராக இருக்கும் போது மரணம் அச்சமூட்டுவதாக அமைவதில்லை. பிறக்கும் முன்பே மரணம் நிச்சயிக்கப்படுகிறதென்பதுதான் உண்மை. முழுவாழ்கை என்பது பெற்றோர்கள் பராமரிப்பில் வளர்வது, பின்பு தனக்கென்று ஒரு குடும்பம், அதன்பிறகு பெற்றோர்களை பாதுகாப்பதுடன், பொறுப்புணர்வுடன் பிள்ளைகளை வளர்த்து அவர்களுக்கென ஒரு குடும்பம் அமைத்துவிட்டு அதனை செய்துவிட்ட பிறகு தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் (சிலருக்கு பணம் தவிர்த்து ?) வேறு எந்த குறிக்கோளும் இல்லை.

இவற்றை முறையாக செய்துவிட்டால் வயதான பின்பு எந்தவித ஏக்கமும் இருக்காது என்றே நினைக்கிறேன். முழுவாழ்க்கை வாழ்ந்த திருப்தி இருக்கவே செய்யும். வயதானவர்களிடம் உறையாடும் போது 'எனக்கென்ன எல்லாத்தையும் பார்த்துவந்தாச்சு, செய்யவேண்டிய கடமைகளை செய்தாச்சு, நேரம் வந்தால் போய் சேரவேண்டியதுதான் பாக்கி' என்று தெளிவாக சொல்லுவார்கள். இப்படிப் பட்டவர்களின் மரணம் உண்மையில் கொண்டாடப்பட வேண்டியதே.

இளைஞர்களில் சிலர் 'தப்பு' செய்துவிட்டு, 'எனக்கென்ன எல்லாத்தையும் அனுபவித்துவிட்டேன் செத்தா கூட பரவாயில்லை' என்பதைக் கேட்டு இருக்கிறேன். வாழ்க்கை என்பது கலவியில் இருக்கிறது அதை அடைந்தால் எல்லாவற்றையும் அனுபவித்துவிட்டதாக சொல்வதைக் கேட்கும் போது வாழ்வையும் மரணத்தைப் பற்றியும் தவறான புரிதாலாக அது தெரிகிறது. இன்னும் சிலர் திருமண பந்தத்தில் சிக்குவதற்கே அச்சப்படுகிறார்கள். குடும்பப் பொறுப்பைப் பற்றி தவறாக நினைக்கும் படி அவர்களின் வாழ்க்கையில் எதாவது நடந்திருக்கும் அல்லது தனிமனித சுதந்திரத்திற்கு முக்கியதுவம் கொடுத்து அவ்வாறு சொல்பவர்களாகக் கூட அவர்கள் இருக்கலாம்.

மரணம் என்பது கொடியதோ, பயமுறுத்தலோ அல்ல அது ஒரு உண்மை, உடல் நலிவுற்று உயிர்வாழத் தகுதியற்றது என்ற நிலைவரும் போது மரணம் இயற்கையாக நிகழ்கிறது. முதுமையில் 'மரணம் என்பது நம்புவர்களுக்கு அடுத்த பிறவியின் திறவுகோல், சொர்கத்தை நம்புவர்களுக்கு உலக வாழ்கையிலிருந்து விடுதலை. நாத்திகர்களுக்கு இயற்கை நிகழ்வு.

வயதான பிறகு நிகழும் மரணத்திற்கு தமிழில் அழகான சொல்பதம் உண்டு 'இயற்கை எய்துதல்' , மரணம் என்பது இயற்கை அதை அடைவதே 'இயற்கை எய்துதல்'. வாழ்கையின் குறிகோள் இது என்று வகுத்துவிட்டு அதன் படி வாழ்ந்து முடிக்கும் போது மரணம் அழகான முடிவையே தருகிறது. அவர்களுக்கு மரண பயம் என்பதே இருக்காது.

மற்ற வகை மரணங்கள் ? அவைகள் தான் மரணத்தைப் பற்றி அச்சத்தை நமக்கு எப்போதும் கொடுக்கின்றன. அவை பெரும் சோகங்கள் என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை.

இயற்கை மரணம் என்பது ஆன்ம விடுதலை மற்றும் பயன்படுத்திய உடல் நிரந்தர ஓய்வு பெற்றுக் கொள்வதறகான நிகழ்வு ! இயற்கை மரணத்தை வரவேற்கலாம், கொண்டாலாம் !