நன்றிக் கடன் !

சென்ற திங்கள் கிழமை மாலை 7 மணிக்கு சிங்கையை அடுத்துள்ள மலேசியா ஜோகூர்பாருவுற்கு மாத்திரைகள் வாங்கச் சென்றேன், சிங்கையை ஒப்பிட விலை சற்று குறைவு என்பதால் ஜோகூரில் அதே நிறுவனம் தயாரிக்கும் மாத்திரைகளை வாங்குவது வழக்கம், போதிய பணம் கையில் இருக்கும் நினைப்பில் இரவு உணவு சாப்பிட்டுவிட்டு மருந்து கடைக்குச் சென்று மாத்திரைகள் வாங்கிவிட்டு,  விலை கேட்க, அவர்கள் சொன்னத் தொகைக்கு சற்று குறைவது போல் இருந்தது,  இருந்ததைக் கொடுத்து எண்ணிப் பார்க்கச் சொன்னேன், பணத்தை எண்ணிவிட்டு இன்னும் இரண்டு ரிங்கிடடுகள் வேண்டும் என்றனர் (பில் போடும் இடத்தில் இருவர் இருந்தனர்) சில்லரைகள் தேறுமா என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன், இடையில் பின்னால் நிற்பவர் காக்க வைக்க வேண்டாம், அவருக்கு பில் போடுங்கள், எனக்கு அப்பறம் போடலாம் என்று சொல்லிவிட்டு சில்லரைகளை துளாவிக் கொண்டு இருந்தேன், , 'பற்றாக் குறைக்கு சிங்கப்பூர் நாணயம் தரட்டுமா ?' என்று கேட்டேன், சிங்கப்பூர் நாணயம் நாங்கள் வாங்குவதில்லை என்றார்கள், சிங்கப்பூர் ஒருவெள்ளிக்கு 2.5 ரிங்கிட்டுகள் மாற்று என்றாலும் அவர்கள் முடியாது என்றார்கள், உடனே எனக்கு பிறகு வாங்கியர் என்றே நினைக்கிறேன், ஒரு மலாய் பெண் (25 வயது இருக்கும், தலை முக்காட்டுடன் முகம் மறைக்காமல் இருந்தவர்,

 'If you don't have enough money, I will give you lah' என்று கூறி 10 ரிங்கிட்டுகளைக் கையில் வைத்துவிட்டு திரும்பி நடந்தார், நான் சற்றும்  இதை எதிர்ப்பார்க்காததால் கையில் இருந்து நழுவி பணம் தரையில் விழுந்தது, குணிந்து எடுத்தேன், நான் முகத்தை சரியாகப் பார்க்கவில்லை, 'Why you want to give me ?' நான் கேட்ட பிறகும் காதில் வாங்காதது போல் விரைந்து வெளியே சென்றுவிட்டார், அப்போது நான்  பில் விவகாரத்தை முடிக்காததால் என்னால் பின் தொடர்ந்து சென்று அவரிடம் காரணம் கேட்க முடியவில்லை. பில்போடும் மலாய் பெண்ணிடம் யார் அவர் எனக்கு எதற்கு பணம் தரவேண்டும் ? என்று ஆங்கிலத்திலேயே கேட்டேன்.

உன்கிட்ட இல்லை (You dont have,  so she give you lah), அதான் கொடுத்தார்' என்றார், I never asked her, 'நான் கேட்கவில்லையே'  என்றேன் 'Never Mind, keep quite, take the change' என்று கூறி அந்த பத்து ரிங்கிட்டில் 2 ரிங்கெட் போக மீதம் 8 ரிங்கிட்டுகளை என்னிடம் கொடுத்தார், நான் மீதியை அந்தப் பெண் திரும்ப வந்தால் கொடுத்துவிடுங்களேன், என்றேன், வாங்க மறுத்துவிட்டார்கள். ஆழ்ந்த யோசனைகளுடன் குழப்பங்களுடன் வெளியே வந்தேன், அடுத்து வந்து எனக்கு வந்த ஐயங்கள்.

•  நாம் ஒருவருக்கு உதவி செய்ய நினைத்தால் தேவைப்படும் அளவுக்கு தானே செய்வோம், ஏன் கூடுதலாகக் கொடுத்துவிட்டு உடனடியாக நகரவேண்டும் ?

• நான் பணமே இல்லாமல் நிற்கவில்லை, அருகில் பணமாற்று இடத்திற்குச் சென்று மாற்றி வந்து கொடுத்திருக்க முடியும், என்னிடம் சிங்கை வெள்ளிகள் இருப்பதையும் நான் பில் போடுவரிடம் சொல்லிக் கொண்டு இருந்தேன், இருந்தும் ஏன் எனக்கு உதவி செய்ய வேண்டும் ?

• யாருக்காவது மருந்து வாங்கும் இடத்தில் போதிய பணம் இல்லை என்றால் நாம் உடனடியாக உதவ வேண்டுமா (தமிழ் படத்தில் மருந்து வாங்க பணம் இன்றி, கடை கடையாக ஏறி வெறும் கையோடு திரும்பி வரும் காட்சிகள் போன்று அந்த பெண் நிறைய காட்சிகளை பார்த்திருப்பாரா ?

• ஒருவேளை  அவர் மருந்தகத்தின் பங்குதாரா ?

• கடைசியாக வந்த ஐயம் நம்மிடம் வரும் பணம்  (வட்டிப் பணமோ, வேறு முறையற்ற பணமோ)  வந்த வழி  நன்கு தெரிந்து பாவங்களை கழுவ பாதிக்கப்படுவருக்கு கொடுத்து புண்ணியம் கட்டிக் கொள்வது நமது தவறுகளை ஞாயப்படுத்தும் என்று நம்பி இவ்வாறு செய்வார்களா ? 

இந்த கேள்விகளின் விடைகளாக என்னால் எதையும் உறுதி செய்ய முடியவில்லை, அடுத்த ஒருமணி நேரம் குடைந்து கொண்டிருந்த கேள்விகள் இவை. யார் அது ? ஏன் எனக்கு உதவ வேண்டும் ?  அந்த இடத்தை விட்டும் அகலும் முன் எடுத்துச் சென்ற உடைமைகள் எல்லாம் சரியாக இருப்பதையும் உறுதி செய்து கொண்டேன். மலேசியாவில் 10 ரிங்கிட்டுகள் என்பது அவ்வளவு எளிதாக ஈட்டக் கூடிய பணமும் இல்லை, 

அந்த பெண் அந்த மருந்தகத்தின் வாடிக்கையாளராக இருக்க வேண்டும் என்கிற நம்பிக்கையில் அடுத்த முறை குறிப்பிட்ட மருந்தகத்திற்குச் பில் போடுவரிடம் எனக்கு கிடைத்த 10 ரிங்கிட் பற்றி சொல்லி அதை கொடுத்தவரிடம் திருப்பிக் கொடுத்தே ஆகவேண்டும் என்று நினைத்துள்ளேன்.

நமக்கெல்லாம் ஓரளவு பாத்திரமறிந்து பிச்சை இடு என்று தான் சொல்லி இருக்கிறார்கள், நானும் உதவிகள் செய்வதுண்டு ஆனால் உதவி வேண்டும் என்று கேட்டால் மட்டுமே தவிர எவ்வளவு வேண்டுமோ அந்த அளவுக்கு மட்டும் அதுவும் என்னால் உடனடியாக முடிந்தால் செய்வேன். அந்த பெண்ணின் செயலை என்னால் எந்த வகைக்குள்ளும் அடக்க முடியவில்லை. ஒரு உதவியைப் போய் இவ்வளவு சிந்தித்துக் கொண்டு இருக்க முடியுமா ? உதவியும், உதவும் குணமும் பெரிது, பாராட்டத்தக்கது என்பதில் மாற்றுக் கருத்தும் இல்லை அதனால் தான் இவ்வளவு சிந்தனைகளும் எழுந்தது.

*****

இந்த தகவலை கூகுள் +ல் பகிரும் பொழுது ஒரு ஆண் இவ்வாறு உதவி இருந்தால் இத்தனை ஐயங்கள் உங்களுக்கு வந்திருக்குமா ? என்றனர் சிலர்.

ஆணோ, பெண்ணோ நான் கேட்காமல் செய்ததால் என்னால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது, உதவியவர் ஒரு தமிழ் பெண்ணாக இருந்தால், எனக்கு வந்த ஐயங்களில் ஒன்றாக ஒருவேளை சக தமிழன் என்பதால் கொடுத்திருப்பாரோ ? என்று கூடுதலாக நினைத்திருப்பேன்.

தேவையற்ற நன்றிக் கடன்கள், வற்புறுத்தல்கள், அன்புத் தொல்லைகள் இவற்றை முடிந்த அளவுக்கு நானும் செய்வதில்லை, என்னை நோக்கி வருவதையும் நான் விரும்பியதில்லை.  அவ்வாறு நடந்தது அதிர்ச்சி, வியப்பு, கேள்விகள் என பல உணர்வுகளை ஏற்படுத்தியது. அவ்வாறு நடந்ததை நான் ரசிக்கவில்லை என்பதும் உண்மை.

நாம ஒருவருக்கு உதவி செய்தால் , குறைந்தபட்சம் சின்ன எதிர்பார்ப்பான 'நன்றி' என்கிற சொல்லுக்கு ஏங்கி ஒரு வினாடி அங்கிருந்து, நாமெல்லாம் வள்ளல் வாரிசுகள் போல் ஒரு பெருமிதத்தில், இதெல்லாம் 'பெரிய விசயமே இல்லைன்னு' ஒரு புன்னகையை உதிர்த்துவிட்டு செல்வோம், அவர் சற்றும் தாமதிக்கமல் சென்றது எனக்கு வருத்தத்தையே ஏற்படுத்தியது

ஒரு காஃபீருக்கு ஒரு மும்மின் உதவியதை நம் வஹாபி பதிவர்கள் எப்படி எடுத்துக் கொள்வார்களோ ? என்ற ஐயமும் இந்த இடுகை எழுதும் பொழுது ஏற்பட்டது. :))))))